Zbrodnia po szetlandzku

Nie tak dawno recenzowałam drugą część cyklu Ann Cleeves, którego akcja osadzona jest na Szetlandach. Wspominałam wówczas, że dałam autorce szansę po niezbyt udanym spotkaniu z „Czernią kruka”, otwierającą tak zwaną „Serię Szetlandzką”. Nie mam w zwyczaju wyrabiać sobie zdania o autorze po jednej książce, stąd powroty do różnych nazwisk czy serii. 

A jak oceniam czwartą odsłonę przygód Jimmiego Pereza, policjanta z wietrznego brytyjskiego archipelagu?

Tym razem przenosimy się na Fair Isle, wyspę zamieszkiwaną przez nieznaczną liczbę ludzi i jednocześnie będącą miejscem dzieciństwa głównego bohatera. Perez przyjeżdża tu z narzeczoną, Fran, aby przedstawić ją swojej rodzinie. Niestety, sielski urlop w kręgu najbliższych przerywa morderstwo. W obserwatorium ptaków odnalezione zostaje ciało jednej z pracownic ośrodka. Ktoś zadbał o teatralną oprawę zbrodni, wplatając we włosy ofiary ptasie pióra. Obserwatorium pełni funkcję centrum ornitologicznych analiz i jednocześnie hotelu dla naukowców, przybywających na wyspę w celu badań nad rzadkimi gatunkami ptactwa. Na miejsce zbrodni przybywa więc Jimmy Perez, jedyny na wyspie policjant w czynnej służbie. Szybko orientuje się, że drzwi obserwatorium były zamknięte od środka, co wskazuje na winnego z wewnątrz. Krąg podejrzanych zacieśnia się już nie tylko do niewielkiej liczby mieszkańców wyspy, ale wręcz do kilku osób zakwaterowanych w ośrodku. To jednak nie oznacza, że mordercę będzie można wskazać z łatwością. Tym bardziej że Perez musi zmierzyć się ze śledztwem w pojedynkę, bowiem nad Fair Isle nadciąga sztorm, uniemożliwiający pomoc z zewnątrz i zamykający przebywających na wyspie w pułapce.  

W przypadku tej serii istotne dla Ann Cleeves wydają się barwy – to do nich sięgnęła, nadając tytuł każdej części. Bliskie pisarce muszą być także różnorodne aury i zjawiska pogodowe: opowieści tego cyklu snute były od mroźnej zimy, poprzez białe noce i wszechogarniającą mgłę, po jesienne sztormy odcinające pomniejsze szetlandzkie wysepki od stałego lądu. Na tle tych żywiołów – które mogą zachwycać siłą i niebezpiecznym pięknem, ale nigdy nie ułatwiają bohaterom działania – autorka buduje misterne intrygi kryminalne. „Błękit błyskawicy” utrzymany jest w stylu poprzednich części: mamy do czynienia z typowym kryminałem, z klimatyczną wyspiarską opowieścią, daleką od makabry współczesnych thrillerów. Kolejny raz Cleeves stawia bardziej na niespieszne tempo, dedukcyjne myślenie, podsuwanie wskazówek i tropienie kolejnych śladów niż na twisty fabularne i szokowanie okrucieństwem zbrodni. Bonusem mogą okazać się wątki ornitologiczno-przyrodnicze, potraktowane z dość dużą uwagą. 

Kolejny też raz mamy okazję przyjrzeć się portretowi szetlandzkiej społeczności, w tym rodzinie Pereza. I choć finalnie sympatycy tego bohatera oraz fani całej serii mogą być niezadowoleni z kierunku, w jakim Cleeves poprowadziła tę historię, od kilku tygodni na księgarnianych półkach możecie znaleźć kolejną część cyklu, zatytułowaną „Martwa woda”. 

„Błękit błyskawicy” to kryminał  bez literackich eksperymentów czy epatowania brutalnością, z solidną intrygą, napisany porządnym stylem, wskazującym na wyszlifowany warsztat pisarski. Cleeves pokazała, że dysponując ograniczoną liczbą postaci, można tak potasować fabularne karty, by bez problemu wyprowadzić w pole każdego czytelnika. 

Udostępnij