Karnawał 2.0

Czasem cienka granica dzieli dobrą zabawę od tragedii, której negatywne skutki możemy odczuwać całe życie. Jednak trudno zrezygnować z czegoś, co ma szansę stać się fajnym wspomnieniem z młodości, kiedy nic nie wskazuje na to, że może skończyć się masakrą, prawda? A upiorów nie da się już później przegonić i jedyne, co pozostaje, to próba oswojenia ich i egzystowania z nimi we względnej równowadze – bo akceptacja to chyba za duże słowo.

W powieści Alicji Sinickiej wydarzenia zostają przedstawione w dwóch perspektywach czasowych. Mamy zatem rok 2002 i tytułowy karnawał, który grupa znajomych postanowiła spędzić na wyspie Czarci Ostrów, i rok 2022, kiedy upiory wychodzą zza szafy. Chociaż może nigdy tam tak naprawdę nie trafiły? Masakrę w 2002 roku przeżyło tylko kilka osób. Jedną z nich jest Amelia. Przez ostatnie dwadzieścia lat nie była w stanie do końca uwolnić się od tamtego koszmaru. Wyszła za mąż, ale jej małżeństwo nie przetrwało. Tylko mała córeczka trzyma ją przy życiu. Kobieta nie potrafi jednak wyrwać się z Czarciego Ostrowa – miewa stany lękowe, wiele rzeczy ją przeraża i paraliżuje.

Czasem wyobrażam sobie, że mój lęk jest ogromnym dołem w ziemi. Ma dość łagodny spad i łatwo się do niego schodzi […]. Budzę się w nim, najczęściej w nocy, zlana potem, odrywam głowę od poduszki i patrzę na wielkie wzniesienie, po którym muszę się teraz wspiąć, żeby powrócić do stanu względnej normalności. I tak bez końca od dwudziestu lat.

Powyższy fragment idealnie opisuje to, z czym od lat zmaga się Amelia i jak wygląda jej codzienność. Niestety, mimo że jej spokój jest bardzo kruchy (a momentami w ogóle go nie ma), rzeczywistość postanawia po raz kolejny upomnieć się o kobietę. Dawne demony powracają, a widmo masakry, która wydarzyła się dwadzieścia lat wcześniej, uderza ze zdwojoną siłą. Amelia dostaje dziwny list, który pociąga za sobą serię mrożących krew w żyłach następstw.

Opis teraźniejszych wydarzeń przeplata się z relacją karnawału sprzed dwóch dekad. Kolejne elementy wskakują na swoje miejsce, odkrywając tajemnice, które na zawsze miały pozostać ukryte. Słowa, wydarzenia pojawiające się w fabule, sprawiające wrażenie nieistotnych, na sam koniec okazują się jej sednem. Nabierają sensu, kiedy poznamy zakończenie i można pluć sobie w brodę, że przecież były tak oczywistym drogowskazem.

– Jak się czujesz?

– Jakbym znowu była na tej wyspie. Jakbym nigdy nie ocalała.

Amelia jest odrobinę naiwną postacią, która po przeżyciu tragedii ignoruje głośne sygnały ostrzegawcze. Z jednej strony przerażają ją sytuacje, które nie powinny, a z drugiej nie odczytuje tych, które wręcz rażą po oczach. Ale też nie można dziwić się komuś, kto po dwudziestu latach psychicznej gehenny próbuje ułożyć sobie życie i nie spodziewa się zagrożenia ze strony pewnych osób. 

Postacie może nie są najmocniejszą stroną tej powieści, ale fabuła mocno broni całość. Do tego duszny i mroczny klimat oraz fakt, że liczba „rozwiązań” jest tu mocno ograniczona, co jeszcze potęguje emocje. Przy czym autorka nie boi się nieoczywistych i czasem nie do końca rzeczywistych finałów. Nie mam z tym problemu, jeśli dostaję w zamian historię, która na kilka godzin angażuje mnie w stu procentach i nie pozwala się od siebie oderwać.

Zakończenia nie spodziewałam się nawet przez sekundę, ale właśnie o tym pisałam wyżej – ignorujemy czasem pewne słowa, sytuacje, a to one ostatecznie odkrywają całość. Alicja Sinicka jest pod tym względem niesamowita! Potrafi zaszyć w powieści wiele znaczeń, ukryć coś, co na końcu wydaje się oczywiste, a w trakcie dostarczyć mnóstwo emocji. To kolejny bardzo dobry thriller, który  ugruntowuje pozycję autorki. A nam nie pozostaje nic innego, jak czekać na kolejną historię, która porwie nas z fotela i wrzuci w wir przerażających i nieprawdopodobnych wydarzeń.

Udostępnij