Wespół w zespół

Marlow – spokojne angielskie miasteczko. Czas płynie tutaj jakby wolniej i nic nie mąci spokoju. Wszystko jest tak, jak powinno być. Oczywiście do czasu… Do czasu, kiedy zamordowany zostaje jeden z mieszkańców. Rozpoczyna się śledztwo. A właściwie dwa śledztwa.

Zabójcy Stefana Dunwoody’ego szukają zarówno policja, jak i jego siedemdziesięciosiedmioletnia sąsiadka Judith Potts. Nie jest to typowa starsza pani, popijająca popołudniową herbatkę. Judith to żwawa kobieta o umyśle jak brzytwa, gustująca raczej w szklaneczce whisky. A jej analityczny umysł – który zawdzięcza, jak sama przyznaje, układaniu krzyżówek – imponuje. Początkowo obawiałam się, że Potts będzie złośliwą i zgryźliwą staruszką, tymczasem okazała się bardzo sympatyczną bohaterką. Judith żyje w dużym domu, odziedziczonym po ciotce, i nie nawiązuje bliskich relacji z sąsiadami.

Nigdy nie rozumiała, dlaczego tak wiele osób do niej macha. Nie przyszło jej do głowy, że w miasteczku uważana jest za kogoś w rodzaju miejscowej celebrytki.

Nieoczekiwanie Judith zyskuje dwie towarzyszki, z którymi tworzy tytułowy klub miłośniczek zbrodni – Becks Starling, żonę miejscowego pastora, miotającą się między tym, czego by chciała, a tym, co (w jej mniemaniu) powinna, i Suzie Harris, skłóconą z własną rodziną, wyprowadzającą psy sąsiadów. Obie – choć każdej zdarza się wątpić we własną przydatność – wnoszą wiele do prowadzonego przez Judith śledztwa. Dość szybko udaje jej się ustalić pierwsze fakty, co tylko nakręca ją do dalszego działania, mimo wyraźnego niezadowolenia Taniki Malik, policjantki nadzorującej oficjalne śledztwo. Każda kolejna informacja sprawia, że Judith nabiera pasji i chęci, by rozwikłać tę sprawę. A raczej, jak się szybko okazuje, sprawy.

Jak wspomniałam, Judith Potts to ciekawa i sympatyczna postać. Z pozoru twarda i odrobinę bezpośrednia, w rzeczywistości bardzo wrażliwa i empatyczna. Nikomu nie narzuca swojego zdania, woli metodycznie sprawić, by wszyscy je zrozumieli i podzielili. Dla każdej z trzech członkiń klubu miłośniczek zbrodni zaangażowanie w to śledztwo jest sposobem na bycie potrzebną, ale też zaznaczenie własnej niezależności. Becks, związana swoimi przekonaniami na temat tego, jak powinna zachowywać się żona pastora, z każdym dniem się przełamuje i przyznaje przed sobą, że jako kobieta jest równie ważna i potrzebna jak jako żona i matka. Skonfliktowana z córką Suzie dojrzewa do decyzji, by spróbować naprawić łączące je relacje. Wreszcie Judith, skrywająca wiele tajemnic, poznaje nowe osoby i uświadamia sobie, że nie zawsze musi we wszystkim być sama.

Powieść Thorogooda to bardzo przyjemne cosy crime. Mamy zbrodnię, mamy śledztwo, nie mamy za to krwawych opisów, a jedynie logiczne myślenie i analityczne podejście do tematu. Judith jest niesamowita – to, w jaki sposób potrafi łączyć fakty, prędkość, z jaką je analizuje i wyciąga wnioski… To robi wrażenie! Jednocześnie „Klub miłośniczek zbrodni” to też nienachalnie zabawna powieść – przyprawiona odpowiednią dozą humoru, wywołującą raczej ciepłe uśmiechy niż salwy śmiechu. 

Judith zgodziła się z tym stwierdzeniem i czekała na kolejną uwagę Suzie. 

– I ma tę wspaniałą burzę loków – dodała Suzie po głębokim namyśle.

Nie był to raczej szeroki kontekst, na który liczyła Judith.

Znalazłam w sieci informację, że powieść „Klub miłośniczek zbrodni” widnieje to pierwszy tom serii – i muszę przyznać, że niezwykle mnie to ucieszyło. Z ogromną przyjemnością zagłębię się w kolejne śledztwo prowadzone przez Judith, Becks i Suzie. To zdecydowanie rzecz godna polecenia. Tu diabeł tkwi w szczegółach, trzeba wytężyć szare komórki, spróbować pójść tropem naszych bohaterek i rozwikłać zagadkę. Minus jest tylko jeden: zbyt dobrze się to czyta, a co za tym idzie, za szybko się kończy. Zostaje więc jedynie z niecierpliwością wyczekiwać drugiego tomu. 

Udostępnij