Co straszy na wrzosowiskach?

Sharon Bolton to brytyjska autorka, której uznanie przyniosła seria powieści kryminalnych z londyńską policjantką Lacey Flint. Ale Bolton pisze także thrillery psychologiczne – jednym z nich są „Krwawe żniwa”. 

Heptonclough to miasteczko, o którym czas i świat zdawały się zapomnieć. Przenosi się tu rodzina Fletcherów – dom tuż przy kościele, w pobliżu wrzosowisk, wydaje się idealnym miejscem na wychowywanie trójki dzieci. W tym samym czasie do wioski sprowadza się nowy (warto dodać: młody i przystojny) pastor. Szybko okazuje się, że Heptonclough nie jest wcale tak sielankowe, jak mogłoby się wydawać, a jego mieszkańcy mają specyficzne zwyczaje, do których należą między innymi rytualny ubój zwierząt i święto żniwiarzy. W ten obcy świat wkracza, poza Fletcherami i pastorem, również psycholog, doktor Evi Oliver.

Opowieść zaczyna się od sceny, która świetnie prezentuje nastrój książki. Trzy maleńkie ciała wypadły z grobu, w którym powinno być tylko jedno. Cmentarz, noc, deszcz i ciała dzieci… Brzmi przerażająco. I takie jest – bo najsilniejszym elementem tej książki jest atmosfera. Jak przystało na dobry thriller, „Krwawe żniwa” wywołują dreszcz na plecach czytelnika, strasząc go właściwie od pierwszej strony (a z każdą kolejną ten strach rośnie). Jest też w opowiadanej historii jakaś aura niesamowitości – Sharon Bolton wykorzystuje bowiem w tej powieści elementy, które doskonale znamy z horrorów. Mamy więc na przykład tajemniczą postać pojawiającą się na starym cmentarzu, mamy też upiorny kościół, w którym echo dziwnie się zachowuje (krótko mówiąc: straszy) i ożywające kukły. Ale spokojnie, z góry uprzedzam: jak to w thrillerach, najstraszniejsze w „Krwawych żniwach” jest to, co siedzi w ludziach.

Atmosfera zdecydowanie jest największą zaletą tej książki. Ale całkiem nieźle wypadają też bohaterzy. Może nie są na tyle wyjątkowi i oryginalni, by na zawsze pozostać w pamięci czytelników, ale łatwo ich polubić i zacząć po prostu kibicować im w działaniach. Zwłaszcza pastorowi i pani psycholog – głównie dlatego, że autorka nie powstrzymała się przed dorzuceniem do fabuły wątku miłosnego. Na szczęście bardzo delikatnego i nienachalnego, dzięki czemu nietrudno dostrzec dwie jego główne zalety. Po pierwsze, nieco przełamuje tę straszną atmosferę, po drugie – zbliża bohaterów do czytelnika. Autorka zresztą pozwala nam wejść w skórę różnych postaci, prowadząc narrację naprzemiennie, z odmiennych perspektyw. Bardzo ciekawym zabiegiem jest tutaj oddanie głosu dziecku. Jak wiadomo, dziecięca wyobraźnia nie ma granic – chwilami trudno więc stwierdzić, co synek Fletcherów naprawdę widział, a co tylko mu się wydawało. Co tu jest prawdą, a co iluzją? 

Warto też dodać kilka słów o fabule. Choć, jak już wspomniałam, znajdziemy w niej elementy sugerujące obecność sił nadprzyrodzonych – w rzeczywistości mocno trzyma się ziemi. Bolton w „Krwawych żniwach” wykorzystuje to, czym dała się poznać w swoich innych powieściach – czy to umiejscawiając akcję gdzieś wśród angielskich wrzosowisk, czy czerpiąc z lęków, które drzemią gdzieś w podświadomości każdego z nas, czy wreszcie wprowadzając do fabuły tradycyjne rytuały, dziś już nieco przerażające. Wszystko to składa się na zgrabną historię, przez którą czytelnik wędruje płynnie, bez zgrzytów.

Jeśli więc szukacie thrillera, który zapewni wam kilka emocjonujących godzin, przestraszy i sprawi, że podczas następnych odwiedzin na cmentarzu będziecie niepewnie oglądać się przez ramię – polecam „Krwawe żniwa”. To historia, od której naprawdę trudno się oderwać. 

Udostępnij