Coben, jakiego znamy

Powieści kryminalne zaliczano kiedyś do tak zwanej literatury wagonowej. Czyli, mówiąc w dużym skrócie, służącej wyłącznie rozrywce. Od jakiegoś czasu na szczęście odchodzi się od takiego niesprawiedliwego upraszczania, coraz częściej dostrzega się, że autorzy wykorzystują gatunek do opowieści o problemach nękających społeczności. Jednak nie Harlan Coben – jego książki to rzeczywiście w stu procentach literatura rozrywkowa. Ale nie jest to wcale ujma!

Bohaterem „Nie odpuszczaj” jest Napoleon Dumas, zwany Napem. To policjant, który przed laty stracił w tragicznych okolicznościach brata bliźniaka. Leo został znaleziony martwy na torach kolejowych razem ze swoją dziewczyną Dianą. Samobójstwo, wypadek? Nap nie wierzy w żadną z tych wersji, tym bardziej że w tym samym czasie bez śladu zniknęła jego ukochana, Maura. A teraz kobieta powróciła. Nie dosłownie – ale jej odciski palców zostają odnalezione w samochodzie, w którym doszło do zbrodni. Nap postanawia więc odnaleźć Maurę i dowiedzieć się, co tak naprawdę stało się przed laty. Ale każdy nowy trop zamiast odpowiedzi przynosi kolejne pytania…

Znajdziemy w tej powieści wszystko to, do czego przyzwyczaił nas Harlan Coben. Na pierwszy ogień: fabułę, która nie pozwala się znudzić. Twórca Myrona Bolitara (który to bohater gościnnie pojawia się w powieści) przedstawia czytelnikom historię, od której trudno się oderwać, realizując przy tym znaną maksymę Alfreda Hitchcocka (nie sprecyzuję – chcę, żebyście już na początku poczuli się tak samo zaskoczeni jak ja). Warto podkreślić, że choć powieść miejscami jest nieco zbyt przegadana, autorowi udaje się utrzymać napięcie do ostatnich stron. I nie ma w tym żadnej przesady: do końca nie wiemy, jak skończy się ta historia. Choć nietrudno się domyślić, jaką tajemnicę skrywa stara wojskowa baza, inne elementy zagadki już nie są tak proste do odgadnięcia. I dobrze – dzięki temu trudno się nudzić podczas lektury.

Drugi typowy dla Cobena element to wartka narracja. W „Nie odpuszczaj” historię poznajemy z perspektywy Napa. To on jest narratorem – i, co ciekawe, najczęściej kieruje swoje wypowiedzi do zmarłego brata. Taki zabieg zbliża czytelnika zarówno do bohatera, jak i do opowiadanej przezeń historii. Amerykański autor przyzwyczaił także swoich czytelników do tego, że w swoich powieściach wykorzystuje konkretne elementy: tajemnice sprzed lat, amerykańską prowincję, bohaterów, którzy mało mówią, a dużo robią… Dołóżmy do tego rozpoznawalny od pierwszych stron styl – i mamy przepis na kolejny bestseller według Harlana Cobena. 

Jeśli więc lubicie twórczość tego amerykańskiego pisarza, „Nie odpuszczaj” powinno wam się spodobać. Jeśli nie znacie jego książek (w co trudno uwierzyć) – będzie niezłym wyborem  na rozpoczęcie przygody z twórczością tego autora. A jeśli tak jak ja czytacie Cobena z przyjemnością i szybko, ale jeszcze szybciej o nim zapominacie – cóż, „Nie odpuszczaj” przyniesie dokładnie taki sam skutek. Z pewnością ta książka nie zostanie mi na dłużej w pamięci – ale spędziłam z nią kilka bardzo miłych godzin, a to warte zaznaczenia. Muszę też podkreślić, że choć autor wprowadza do książki coś, czego szczerze nie znoszę i staram się unikać – czyli rządowe spiski – powieść mnie nie zmęczyła. Dlatego cieszę się, że nie odpuściłam tej lektury.

Udostępnij