Thriller na koniec wakacji

Anna ma za sobą traumatyczne przeżycia. Niemal dwa lata wcześniej  jej ojciec, współwłaściciel  salonu samochodowego, odebrał sobie życie, kilka miesięcy później to samo zrobiła matka Anny. Dotychczasowe życie dwudziestokilkulatki rozsypało się jak domek z kart. Trudno jej uwierzyć  w to, co się stało. Kiedy więc w rocznicę samobójstwa matki ktoś przysyła dziewczynie kartkę o treści: „Samobójstwo? Zastanów się”, ziarno wątpliwości zostaje zasiane. Anna zaczyna przypuszczać, że jej rodzice wcale nie odebrali sobie sami życia, i udaje się ze swoimi wątpliwościami na policję. Zapewne zostałaby zbyta jako pogrążona w rozpaczy córka, która nie może się pogodzić z trudną rzeczywistością – ale traf chce,  że trafia na Murraya, emerytowanego policjanta, który dorabia sobie na recepcji komendy. Przeczucie podpowiada mu, że ta sprawa ma drugie dno. Bo „dlaczego ktoś miałby podawać w wątpliwość samobójstwo Caroline? Żeby wywołać zamieszanie? Zdenerwować Annę?”. Postanawia więc sprawdzić tę historię.

Ale Murray włącza się w sprawę nie tylko dlatego, że jest „dobrym detektywem. Jednym z najlepszych”, zawsze oddanym sprawie i podążającym za prawdą. Jemu samemu doświadczenie samobójstwa również jest bliskie (być może dlatego ma dla Anny tyle empatii). Autorka położyła duży nacisk na życie osobiste policjanta, sprawiając, że jest on równie ważnym bohaterem co kobieta. Narracyjnie zresztą równorzędność tych dwóch postaci również została wyróżniona. Narracja z perspektywy Anny, prowadzona w pierwszej osobie, z pogłębionym rysunkiem psychologicznym postaci, jest prowadzona jak w typowym thrillerze psychologicznym. Z kolei opowieść Murraya – pisana w trzeciej osobie i kładąca jednak większy nacisk na śledztwo – jest bliższa kryminałowi. „Nie szukaj mnie” sytuuje się więc gdzieś pomiędzy thrillerem psychologicznym a powieścią kryminalną, łączy oba te gatunki. Przyznaję: mnie opowieść Murraya bardziej przekonuje, bo to człowiek, który z marszu budzi sympatię, a historia jego życia wzrusza. Historia Anny ma zaś chwilami zbyt dużo patosu i za mało dystansu.

Samobójstwo to nie jedyny trudny temat poruszony przez autorkę. Clare Mackintosh ociera się o tabu, jakim jest fakt, że posiadanie dziecka nie zawsze przynosi szczęście, czasami bywa wręcz przeciwnie. Autorka pisze też o tym, co dzieje się z człowiekiem, kiedy ktoś zmusza go do życia według cudzego scenariusza, i o manipulacji. 

Jeśli chodzi o samą fabułę – jest nieźle. Clare Mackintosh, zderzając osobiste tragedie dwójki bohaterów, stworzyła wciągającą historię z wartką akcją. Na minus trzeba jednak odnotować to, że niektóre rozwiązania fabularne miały być niespodzianką dla czytelnika – tymczasem jeśli ktoś przeczytał w życiu choć kilka thrillerów, z łatwością wszystkiego się domyśli. Ale na szczęście nie dotyczy to całej fabuły; ja przynajmniej kilka razy poczułam się zaskoczona. A największą niespodzianką był fakt, że powieść została zainspirowana prawdziwą historią.

„Nie szukaj mnie” to poprawna realizacja gatunku. Akcja wciąga, i choć kiedy mniej więcej w połowie poznajemy pewne istotne fakty, napięcie nieco opada – nowa powieść Clare Mackintosh pozostaje przyjemną rozrywką. W sam raz na ostatnie dni wakacji.

Udostępnij