„Możesz zabijać bez konsekwencji”

Ben po rozstaniu z żoną nie potrafi związać się z inną kobietą. Jego nastoletnia córka zamiast korzystać z życia na tyle, na ile umożliwia jej to wózek inwalidzki, trafiła do szpitala po upadku z dachu. Niepopularny zespół, w którym mężczyzna grał na perkusji, podziękował mu za współpracę. To jeszcze nie wszystko: Ben został zgłoszony do gry o nazwie Noc Ósma. Odbywa się ona ósmego sierpnia od ósmej wieczorem do ósmej rano, a jako jej uczestników (a raczej cele) system wylosował dwie osoby: Bena oraz Arezu, studentkę psychologii. W czasie Nocy Ósmej wybrańcy są pozbawieni ochrony prawnej, co oznacza, że wszelkie przestępstwa wobec nich nie podlegają karze. Mało tego: dla obywatela Republiki Federalnej Niemiec, który zamorduje jedno z nich, została przewidziana nagroda w postaci dziesięciu milionów euro. Ich życia są więc zagrożone już wówczas, gdy chociaż jedna osoba zdecyduje się na zdobycie nagrody. Ale co się stanie, jeżeli więcej ludzi uwierzy, że można zabić bez konsekwencji?

Wszystko zaczęło się od strony internetowej, stworzonej przez anonimową osobę, na której po wpłaceniu dziesięciu euro każdy mógł zgłosić swojego „kandydata” – człowieka, którego chciałby bezkarnie zabić. Choć wiele osób uznało Noc Ósmą za głupi żart, ma ona też zwolenników, którym w uchwyceniu ofiar pomagają media. „Myśliwi” nie muszą szukać informacji na temat Bena i Arezu, ponieważ telewizja i internauci chętnie podpowiadają, gdzie mogą przebywać, a także podsycają atmosferę, opowiadając o piętnowanych społecznie czynach, których poszukiwani się dopuścili.

W „Nocy Ósmej” Sebastian Fitzek odsłania przerażającą naturę człowieka. Pokazuje, jak niewiele trzeba, aby zachęcić ludzi do poddania się najniższym instynktom – chęci zemsty i wymierzenia sprawiedliwości. Tłum, który decyduje się wziąć udział w „polowaniu” na Bena i Arezu, nie zastanawia się nad tym, czy Noc Ósma jest legalna, nie szuka uzasadnienia dla tego, że państwo pozwala na zabicie wylosowanych osób. Przekazane przez media informacje o negatywnych faktach z życia Bena i Arezu, których autentyczności nikt publicznie nie weryfikuje, są wystarczającym wytłumaczeniem braku oporów przed bezkarnym wymierzeniem sprawiedliwości przez tłum, motywowany dodatkowo obietnicą zdobycia wysokiej nagrody.

Sebastian Fitzek zostawia czytelnika z zamkniętą historią, w której nie ma żadnych niedomówień, a przerażająca fabuła zostaje wytłumaczona psychologią społeczną. Najgorsze jest to, że autor przedstawia „zwykłych ludzi zaatakowanych przez niezwykłe sytuacje”, co przecież mogłyby wydarzyć się w rzeczywistości. Niestety idea „Nocy ósmej” nie jest tak nierealna, jak mogłoby się wydawać, co udowodnili niedawno rosyjscy naukowcy, organizując reality show odpowiadający „Igrzyskom śmierci”. Fakt ten każe nam się zastanowić: czy mamy pewność, że sytuacja wykreowana przez Fitzka pozostanie jedynie fikcją literacką?

Wracając jednak do świata „Nocy Ósmej”: „The Times” nie bez powodu nazwał Sebastiana Fitzka „mistrzem psychologicznej gry”. Autor manipuluje czytelnikiem od pierwszych stron, o czym można przekonać się dopiero po przeczytaniu całej książki. Dlaczego? Sami zobaczcie. Zapewniam, że po zakończeniu lektury „Nocy Ósmej” pierwszy rozdział zrobi na Was jeszcze większe wrażenie.

Udostępnij