Dobre początki dobrego pisarza

„Terapia” to powieść, którą Sebastian Fitzek zadebiutował 12 lat temu. Książka wyprzedziła wówczas na niemieckich listach bestsellerów „Kod Leonarda da Vinci” Dana Browna i rozpoczęła karierę Fitzka jako jednego z najpopularniejszych niemieckich autorów thrillerów. Jego powieści sprzedały się dotychczas w ponad 12 milionach egzemplarzy na całym świecie. Oczywiście są wśród nich książki lepsze i gorsze, ale wszystkie łączy jedno: niepowtarzalny styl autora, rozpoznawalny niemal od pierwszych stron. I już w „Terapii” mamy świetną jego próbkę.

Bohaterem tej powieści jest doktor Victor Larenz, znany i poważany psychiatra, którego poukładane życie sypie się w gruzy, kiedy znika jego dwunastoletnia córka. Przed zniknięciem Josephine cierpiała na tajemniczą chorobę, której źródeł nie był w stanie odkryć żaden z lekarzy. Pogrążony w żałobie Victor po kilku latach ucieka na samotną wyspę na Morzu Północnym. Niespodziewanie zjawia się u niego cierpiąca na schizofrenię pisarka, Anna Spiegel. Twierdzi, że czegokolwiek nie napisze, staje się prawdą…

Jak wspomniałam, styl Fitzka jest rozpoznawalny właściwie od pierwszych stron powieści. Pierwsza wskazówka to sposób budowania fabuły. Krótkie rozdziały, nagłe zwroty akcji i częste przeskoki w czasie to coś, do czego niemiecki pisarz przyzwyczaił swoich fanów i czym zdobywa uwagę czytelnika. Kolejna rzecz charakterystyczna dla twórczości Fitzka: wydarzenia przedstawiane w powieści długo wydają się właściwie niemożliwe do wyjaśnienia w logiczny sposób, bez wplątywania w to zjawisk nadprzyrodzonych. Aż do chwili, kiedy autor je wyjaśnia – i wtedy mamy ochotę krzyknąć: no tak, przecież to było oczywiste! 

Kolejny element, bez którego powieści Fitzka nie mogą się obejść, a który znajdziemy w „Terapii”, to duszna, przygnębiająca, wręcz klaustrofobiczna atmosfera, pogłębiająca się z rozdziału na rozdział. Klimat powieści trochę przydusza czytelnika – ale nie oszukujmy się, tego przecież właśnie oczekujemy od thrillerów. Tego wciągnięcia bez reszty w opisywany świat, tego przytłoczenia emocjami bohaterów… Zacieranie granic między prawdą i urojeniem to jedna z charakterystycznych cech twórczości niemieckiego pisarza, mocna już w pierwszej jego książce, a w kolejnych umiejętnie dopracowywana.

Nie znaczy to oczywiście, że „Terapia” nie ma wad. Podobnie jak w kilku późniejszych powieściach Sebastiana Fitzka, fabuła miejscami jest tu po prostu naciągana. Ale wybaczam to autorowi – za tę sugestywną wizję świata wybaczyłabym mu nawet więcej. Czegokolwiek bowiem by o tej powieści nie napisać, ma dwie cechy, bez których thriller nie może się obejść: mroczną, chwilami wręcz klaustrofobiczną atmosferę i umiejętność wciągnięcia czytelnika bez reszty w opisywany świat. Jasne, można się zżymać, że to czy owo jest mało prawdopodobne, a pojawiające się co kilkanaście stron bon moty aż kipią od patosu. Trzeba jednak docenić talent Fitzka do tworzenia historii, obok których trudno przejść obojętnie. Ten talent każe mi sięgać po kolejne jego powieści bez większych obaw – właściwie mam pewność, że zapewnią mi kilka emocjonujących godzin. 

Udostępnij