Pechowa trzynastka?

Thrillery prawnicze to gatunek spopularyzowany w Stanach Zjednoczonych. Przebieg procesów sądowych, mowy prokuratorów i obrońców, ławy przysięgłych, drobiazgowe przesłuchania świadków – to wszystko znamy z mnóstwa powieści, filmów i seriali, od książek Johna Grishama począwszy, na „W garniturach” skończywszy. Steve Cavanagh jest autorem powieściowego cyklu, który sytuuje się w ramach tego gatunku – jednak w nieco bardziej sensacyjnej odsłonie.

Głównym bohaterem owego cyklu jest Eddie Flynn, niegdyś oszust, obecnie prawnik z obiecującą karierą. Zgłasza się do niego renomowana kancelaria – chcą, by Eddie pomógł w obronie Roberta Salomona, hollywoodzkiego aktora oskarżonego o zamordowanie żony i ochroniarza. Flynn święty nie jest i swoje za uszami ma, ale wyznaje jedną prostą zasadę: broni tylko ludzi, w których niewinność naprawdę wierzy. A Solomonowi wierzy (choć często zastanawia się, czy słusznie – w końcu oskarżony jest aktorem, i to dobrym). Pozostaje mu więc „tylko” przekonać dwunastu ludzi, że ma rację. Tyle że z ławą przysięgłych nie do końca wszystko jest w porządku…

To jedna z tych książek, kiedy od początku wiemy, co się wydarzyło (oczywiście mniej więcej, szczegóły poznajemy stopniowo), nie wiemy za to – dlaczego. Eddie nie jest tu bowiem jedynym narratorem. Część akcji poznajemy z jego pierwszoosobowej perspektywy, część z perspektywy trzecioosobowej, towarzysząc mordercy w kolejnych jego krokach. Ten podział to prosty zabieg, który od razu pokazuje czytelnikowi, z kim ma się utożsamiać i czyim działaniom kibicować. Takie zestawienie dobrego i złego bohatera jest może nieco sztampowe, podobnie jak „gonitwa” ponadprzeciętnie inteligentnego śledczego (tym razem w tej roli występuje prawnik) za przebiegłym mordercą. Sztampowy jest też sam morderca: z rozdmuchanym planem, niewiarygodną motywacją, zawsze na krok przed ścigającymi go ludźmi. A jednak polecam powieść Cavanagha, z jednego banalnego powodu: to się świetnie czyta!

Powieści irlandzkiego pisarza z Eddiem Flynnem są nazywane sensacyjnymi thrillerami prawniczymi. Choć akcja obejmuje proces i w dużej mierze toczy się na sali sądowej, paradoksalnie nie ma tu wiele gadania, jest za to mnóstwo akcji, typowej dla powieści sensacyjnych. Jedno trzeba autorowi przyznać: świetnie buduje napięcie. Nieraz przyłapałam się na tym, że zastanawiam się, czy Eddiemu się uda, jak wybrnie z kolejnej sytuacji, czy uda mu się wyjść cało z kłopotów… Krótko mówiąc: wciągnęłam się na całego.

W „Obronie”, pierwszej powieści tego cyklu, nie podobał mi się czarno-biały rysunek postaci. Tu jest zdecydowanie lepiej: widać postęp autora w rysowaniu bohaterów. Nie mordercy, bo ten, jak wspomniałam, jest bardzo stereotypowy, ale pozostałe pojawiające się w powieści postaci pozwalają w siebie uwierzyć. No, może Eddie trochę za bardzo nieśmiertelny – wciąż działa, kiedy powinien już dawno zemdleć. Ale też wielu autorów daje swoim protagonistom rys superbohaterów. Poza tym  życiowym mottem Eddiego jest: „Musisz przetrwać, bez względu na wszystko”. Ten bohater da się lubić, po części też dlatego, że nie we wszystkich wymiarach swojego życia jest idealny.

„Trzynaście” jest więc thrillerem prawniczym, w którym czytelnik nie ma czasu się nudzić. Zwykle wątpliwe elementy fabuły przeszkadzają mi w lekturze. I choć w tej powieści zdecydowanie ich nie brakuje (zwłaszcza w końcowych jej częściach), przymknęłam na nie oko. Historia opowiedziana przez Cavanagha po prostu bez reszty mnie wciągnęła. Dlatego polecam: sprawdźcie, czy Was również wciągnie. I czy trzynastka okaże się dla Eddiego Flynna pechowa.

Udostępnij