Niewinni bohaterzy, winna autorka

„Tylko niewinni” to debiut Rachel Abbott – obecnie jednej z najbardziej poczytnych angielskich autorek thrillerów. Jest siódmą książką z serii o Tomie Douglasie wydaną w naszym kraju, przez co polscy czytelnicy zdążyli poznać historię mężczyzny bez zachowania chronologii. Początkowo trzy pierwsze części cyklu o nadinspektorze zdobyły popularność tylko w dystrybucji cyfrowej na Amazonie, ale szybko okazało się, że wykreowana przez Abbott historia Douglasa bije rekordy pobrań, przez co seria trafiła także w wersji papierowej na półki księgarń.

Tom Douglas już od pierwszych stron sprawia wrażenie człowieka pechowego. Pierwszą sprawę w policji metropolitalnej, którą musiał wykonać bez zarzutu, aby zdobyć zaufanie i szacunek nowego zespołu, przydzielono mu w dniu, w którym zdążył już pozwolić sobie na alkohol. A zadanie jest dość dużej wagi, bo dotyczy morderstwa Hugo Fletchera – znanego filantropa, pomagającego prostytutkom przemycanym z Europy Środkowej. Poza samą sylwetką mężczyzny rozgłosu sytuacji dodaje także pozycja, w jakiej znaleziono jego ciało, wskazująca na skłonność do perwersji seksualnych. Okazuje się, że wizerunek mężczyzny w mediach został wybielony, co też potwierdzają zeznania jego byłej żony Laury. Do kobiety przyjeżdża niespodziewany gość – Imogen, jej stara przyjaciółka, z którą po ślubie musiała zerwać kontakt. Mimo braku relacji kobieta sprawia wrażenie zorientowanej w życiu byłego małżeństwa.

„Tylko niewinni” nie jest książką bez zarzutu. To po prostu… średni debiut. Czytelnicy zapoznani z późniejszymi powieściami autorki dostrzegą jej ogromny progres. Zmianie uległ sposób prowadzenia fabuły, która w debiutanckiej powieści jest dość zagmatwana. Narracja sugeruje intrygę między Laurą a Imogen, co momentami odciągało mnie od problemu morderstwa. W pewnym momencie odniosłam wręcz wrażenie, że autorka zamiotła temat zabójstwa pod dywan, żeby na długo skupić się na innym wątku. Najczęściej zastanawiałam się nad tym, dlaczego związek Hugo i Laury rozpadł się, a nie kto zabił mężczyznę i dlaczego. 

Niestety, bohaterom można zarzucić bezbarwność i kreowanie ich według schematu. Skoro jeden nie lubi zwrotów formalnych – pozostali także wspomną o tym w swoim kontekście. Sam opis fizyczny postaci również jest nieco kanciasty: nie dostajemy subtelnych informacji na temat ich wyglądu czy charakteru, tylko suchy opis na jeden czy dwa akapity.

Dla fabuły istotne jest także to, co wydarzyło się w przeszłości. Aby przedstawić wydarzenia sprzed kilku lat, autorka zastosowała prosty zabieg. Dowiadujemy się o nich z korespondencji Laury do Imogen, które nigdy nie zostały wysłane, lecz przez pewien okres w życiu kobiety pełniły funkcję terapeutyczną. Są to listy na tyle szczegółowe, by Imogen mogła wczuć się w sytuację przyjaciółki, ale… tracące przez to korespondencyjną formę.

Na sam koniec kilka słów o zakończeniu… Czy było przewidywalne? Szczerze mówiąc, trudno mi to stwierdzić. Po poznaniu winnego miałam ochotę przeczytać książkę jeszcze raz, żeby na spokojnie prześledzić jego losy. A skoro musiałam to zrobić, to znaczy, że zabójca nie był dla mnie pewniakiem, którego każdy krok śledziłam, a jedynie jedną z opcji.

Przez wątek nieudanego związku, którego czar pryska niemalże w chwili ślubu, „Tylko niewinni” skojarzyli mi się z debiutem innej brytyjskiej pisarki – „Za zamkniętymi drzwiami” autorstwa B. A. Paris. Czytelnikom lubiącym tę autorkę mogę polecić także tę pozycję. W innym przypadku warto przeczytać „Tylko niewinnych”, jeżeli chce się uzupełnić swoją wiedzę i znajomość cyklu. Choć jest to książka otwierająca serię, z całą odpowiedzialnością zachęcam do poznania historii Toma Douglasa od któregoś ze środkowych tomów. 

Udostępnij