Kwestia wyboru

Tima Weavera poznałam niedawno dzięki powieści „Bardzo złe miejsce”, piątej z cyklu o detektywie Davidzie Rakerze. Książka zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie – gęstą atmosferą, przekonującym bohaterem, dopracowaniem szczegółów, by wymienić jej najważniejsze elementy. Sięgając po „Zanurzyć się w mrok”, drugą część tego cyklu, miałam więc spore oczekiwania. Na szczęście zostały spełnione.

Charakterystyczną cechą powieści brytyjskiego pisarza jest wrzucanie czytelnika w akcję od pierwszych zdań; autor nie zostawia nam czasu na oswojenie się z bohaterami – poznajemy ich w działaniu. Tym razem spotykamy więc Davida Rakera, kiedy jedzie do Jamesa i Caroline Carverów, rodziców Megan – zaginionej kilka miesięcy wcześniej siedemnastolatki. Należała do trzech procent najlepszych uczniów, była szczęśliwa i lubiana przez wszystkich. Co się stało z „dobrą dziewczyną z dobrego domu”? Oficjalne dochodzenie spełzło na niczym (tak przynajmniej twierdzą policjanci). Jednak śledztwo Rakera – prowadzone na przekór policji, która usiłuje zniechęcić detektywa do jakichkolwiek działań – odkrywa przed nim coraz mroczniejsze elementy układanki. I prowadzi do historii seryjnego zabójcy sprzed stu lat…

Pisałam to już w recenzji poprzedniej powieści Weavera, ale muszę powtórzyć: autor ma umiejętność tworzenia postaci zaledwie kilkoma słowami. Weźmy choćby taki opis: 

Był chudy i wymizerowany, o krótko przystrzyżonych jasnych włosach. Miał zmęczony wygląd człowieka, który większość życia spędził w murach posterunku policji. Jednak jego oczy były inne: szybkie i przenikliwe, żywe, popatrujące co chwila w moją stronę.

Od razu mamy przed oczyma opisywaną postać, prawda? Ale i tak najlepiej wypada tu główny bohater. David Raker niedawno został wdowcem. Po śmierci chorej na raka żony porzucił dotychczasową pracę dziennikarza i został detektywem, który specjalizuje się w zaginięciach. Próbujesz naprawić świat, bo wiesz, co to znaczy stracić kogoś bliskiego. Sądzisz, że twoje zadanie polega na oszczędzeniu innym podobnych cierpień – mówi jego znajoma. I ma rację. Raker angażuje się w prowadzone przez siebie sprawy w stu procentach, niejednokrotnie ryzykując reputację, a bywa, że życie. Nie wierzy przy tym w zbiegi okoliczności, wierzy w to, że wszystko – ludzie i zdarzenia – łączy się ze sobą, nic nie jest przypadkowe. 

„Zanurzyć się w mrok” jest zdecydowanie bardziej klasyczną opowieścią kryminalną niż „Bardzo złe miejsce”. W pewnym momencie opowieść o śledztwie w sprawie zaginięcia przeradza się w znany wszystkim miłośnikom gatunku pościg detektywa za zabójcą. I im więcej klasycznych elementów takiej historii Weaver wykorzystuje, tym „Zanurzyć się w mrok” wypada słabiej – aż ku rozwiązaniu, dla mnie zbyt sztampowemu i narysowanemu „od linijki”. Na szczęście to, że fabuła powieści nie spełniła wszystkich moich oczekiwań, ani trochę nie zepsuło przyjemności płynącej z lektury tej książki. Bo „Zanurzyć się w mrok” to nie tylko kryminał. To także opowieść o ogromnej samotności i trudnych wyborach, a jej największa siła tkwi w stworzonym przez autora klimacie. 

Są książki, które od pierwszych stron ujawniają swoją atmosferę, są takie, które zaczynają się spokojnie, wręcz niewinnie, i niemal niezauważalnie budują napięcie. Czytelnik robi jeden krok w pierwszy rozdział, potem kolejny… I ani się obejrzy, a tkwi po uszy w powieściowym mroku. W mrok wykreowany przez Tima Weavera zdecydowanie warto się zanurzyć.

Udostępnij