Szpital widmo

David Hunter, antropolog sądowy ze sporym doświadczeniem, zostaje wezwany do opustoszałego, czekającego na rozbiórkę szpitala Świętego Judy na obrzeżach Londynu. Aktualnie jest to miejsce spotkań bezdomnych, dilerów i narkomanów. Dlatego kiedy policja znajduje zwłoki, w pierwszej chwili wiążę ofiarę właśnie z tym środowiskiem – i z przedawkowaniem, niekoniecznie z udziałem osób trzecich. Podczas wstępnych oględzin ciała Hunter zauważa, że zostało ono zmumifikowane, a ofiara była w zaawansowanej ciąży. W trakcie badania pod ekipą kryminalistyków zapada się podłoga, wystawiając na światło dzienne pomieszczenie, które nie było widoczne na planie szpitala, z każdej strony zamurowane i pozbawione okien oraz drzwi. Oczom policjantów ukazuje się makabryczny widok szpitalnych łóżek, na których leżą martwi ludzie. Pozornie prosta kwestia okazuje się skomplikowaną sprawą wielokrotnego morderstwa.  

„Zapach śmierci” jest szóstą częścią serii o doktorze Hunterze autorstwa angielskiego pisarza Simona Becketta. Odkąd wiele lat temu przeczytałam część pierwszą, wypatruję kolejnych z tego cyklu. Beckett posiada bowiem wyjątkowy na tle dziesiątek innych powieści kryminalnych i thrillerów styl. Znaczną część każdej opowieści poświęca skrupulatnemu opisowi procesu rozkładu zwłok. Przedstawia krok po kroku los, jaki spotyka ciało, z którego odeszło już życie. W zależności od warunków, w jakich się ono znalazło, rozkład wygląda inaczej. Autor w szerokim zakresie, a jednocześnie z wręcz zegarmistrzowską skrupulatnością,  częstuje czytelnika opisami działań przedstawicieli takich dyscyplin, jak antropologia kryminalna, medycyna i entomologia sądowa, tafonomia. Przy okazji pokazując, jak skomplikowana jest to praca, jak złożone są procesy zachodzące w martwym ciele i jak każdemu z tych ciał należy się szacunek.

„Ludziom zwykle wydaje się, że natychmiast rozpoznaliby zapach śmierci. Że rozkładowi towarzyszy szczególna, charakterystyczna woń, paskudny trumienny odór. Mylą się […] Woń rozkładu może obejmować wszystkie nuty zapachowe, tworząc bukiet tak złożony jak w dobrym winie. A ponieważ nieprzewidywalność jest dominującą cechą śmierci, to ta nieraz anonsuje swoją obecność zupełnie inaczej. Czasami w najmniej oczekiwany sposób”. 

Najnowsza książka Becketta, podobnie jak jej poprzedniczki, oprócz wspomnianych wyżej medycznych opisów zawiera elementy z prywatnego życia Huntera. Pierwszoosobowa narracja, fakt, że czytelnik widzi świat oczami bohatera, zna jego myśli, rozterki, lęki, z pewnością przyczynia się do jego intensywniejszego odbioru. A jest to postać ciekawa i złożona, mająca na swoim koncie sporo przeżyć, do których i w tej części autor powraca. Dlatego niezwykle istotne wydaje się chronologiczne czytanie tej serii. 

Sama intryga  kryminalna poprowadzona jest poprawnie, choć odrobinę nierówno. Momentami czytelnik wyczuwa napięcie wyzierające z każdej strony, przewraca w zniecierpliwieniu kartki, aby, niestety, na pewien czas przystopować wraz ze spowolnieniem akcji. Czy jest to celowy zabieg, czy może efekt przegadania? Mnie samej trudno to rozstrzygnąć, bo sentyment do całego cyklu przygód doktora Huntera nie pozwala mi na obiektywizm.

„Zapach śmierci” to bardzo dobra historia z elementami kryminału, thrillera, przybliżająca takie dziedziny, jak antropologia czy medycyna sądowa, w których żmudna, zegarmistrzowska praca specjalistów pozwala przemówić zmarłym i dowieść sprawiedliwości. I choć na pierwsze części perypetii Huntera czytelnik zerka tęsknym wzrokiem, to Simon Beckett wciąż trzyma poziom. Nawet jeśli zszedł dwa stopnie w dół, to wciąż jest to wysokie piętro literatury kryminalnej. 

Udostępnij