Ośmiornica, Piotr Wolak

Nie potrzeba wyjątkowej przenikliwości, aby domyślić się, że powieść Piotra Wolaka Ośmiornica traktuje o mafii – polskiej dodam, szczególnie tej zajmującej się rozmaitymi odmianami narko-biznesu. Rzecz dzieje się mniej więcej współcześnie, wiosną 2002 roku i zaczyna od wpadki narkotykowego kuriera, który ginie w makabrycznym wypadku samochodowy. W bagażniku wraku jego samochodu policjanci znajdują sporą ilość narkotyków, zupełnie nowych na rynku.

Sprawę przejmuje Centralne Biuro Śledcze a dokładniej – komisarz Adam Krępiński i wcale nie jest zadowolony z takiej właśnie decyzji przełożonego, ponieważ wcześniej nigdy nie zajmował się sprawami narkotykowymi. Szybko okazuje się, dlaczego szef wybrał właśnie „zielonego” w tej kwestii Adama. Istnieje bowiem podejrzenie, że w sprawę może być zamieszany szef dużej grupy przestępczej Magik (od lat skutecznie, w cudowny sposób wymykający się organom ścigania – stąd takie a nie inne pseudo), co więcej – przełożony ma więcej niż pewność, że w CBŚ działa „kret” Magika, który skutecznie paraliżuje działania służby. Adam nie niezwykle trudne zadanie: rozwiązując sprawę nowych narkotyków, jednocześnie zdemaskować „kreta”. A to przecież nie są jedyne śledztwa, które równocześnie prowadzi (zajmuje się na przykład sprawą kradzieży broni z radomskiego „Łucznika”), nic więc dziwnego że na życie prywatne zostaje mu już niezbyt wiele czasu, co prowadzi do scysji z narzeczoną…

Do tej pory skupiłem uwagę na komisarzu Krępińskim, który choć bez wątpienia jest jednym z kluczowych bohaterów książki, to jednak nie jedynym. Wolak splótł w powieści kilka – ukazywanych równolegle – wątków, których bohaterami są zarówno funkcjonariusze CBŚ, jak i cała plejada przestępców, od drobnych dealerów począwszy, poprzez zdeprawowanych naukowców, którzy dorabiają sobie wyrabianiem prochów, aż na szefach gangu skończywszy, a także ci, którzy w taki czy inny sposób są z przestępcami związani (głównie ich kobiety nastawione na „sponsoring”). Autor powiązał także umiejętnie wątki dotyczące śledztwa z obyczajowymi, ukazując między innymi, jaką cenę muszą płacić policjanci, których służba jest specyficzna i trudna.

Akcja Ośmiornicy początkowo toczy się dosyć niemrawo, co – jak sądzę – jest celowym zabiegiem autora, który chciał zaznajomić czytelnika ze specyfiką policyjnych śledztw, jak również oddać w ten sposób problemy funkcjonariuszy, którzy w początkowym etapie śledztwa drepczą w miejscu, usiłując złapać jakikolwiek użyteczny trop. Jednak we właściwie dobranym miejscu akcja zdecydowanie przyspiesza, zmierzając do zaskakującego finału.  

Wolak napisał powieść sensacyjną ciekawie ukazującą światek współcześnie działających grup przestępczych w Polsce i tych którzy ich ścigają. Warte jest to podkreślenia, bo tego rodzaju książek w naszej prozie sensacyjnej/kryminalnej wciąż nie ma za wiele. Choć Ośmiornica nie jest pozbawiona wad – przede wszystkim na poziomie stylu. Mniejsza już nawet o to, że Wolak posługuje się stylem ascetycznym, by nie rzec – bezbarwnym; w końcu w tego typy prozie nie zawsze sprawdzają się stylistyczne ozdobniki i fajerwerki. W powieści momentami zgrzytają „drętwe”, nieco sztuczne dialogi – ale cóż, dobry dialog wcale nie jest tak łatwo napisać. Mimo tych zastrzeżeń przyznam, że będę śledził rozwój pisarstwa Wolaka. 

 

Ośmiornica, Piotr Wolak

Wydawnictwo Replika, Zakrzewo 2009

Stron: 288

Udostępnij