Czyste cięcie, Teresa Monsour

Kryminały, których akcja opiera się głównie na starciu między obrońcą prawa i zbrodniarzem, mają bardzo długą tradycję. Dość wspomnieć Sherolcka Holmesa i jego zmagania z profesorem Moriarty. Ale nie musimy sięgać aż tak daleko, chyba wszyscy pamiętają agentkę Starling i jej niezwykły „związek” z Hanibalem Lecterem, oparty na fascynacji, chęci zdominowania drugiej osoby i próbach wzajemnego przechytrzenia się. Autorka Czystego cięcia postanowiła skorzystać z tego schematu i swoją powieść skonstruowała właśnie wokół zmagań dwóch silnych, nietuzinkowych osobowości.

Tą „dobrą” jest tutaj Paris Murphy, urocza sierżant z wydziału zabójstw St. Paul. Odważna, inteligenta i urodziwa - jej nietuzinkowa uroda wynika z tego, że policjantka ma libańskie i irlandzkie korzenie. Poznajemy ją w momencie rozpoczęcia śledztwa nad serią zabójstw dokonanych na prostytutkach.  

Antagonistą Murphy jest doktor Michaels, z pozoru czarujący i zdolny lekarz. Oddany ojciec rodziny, szanowany obywatel i filantrop. Nikt nie wie, że poważany chirurg plastyczny jest feteszystą i psychopatą, mordującym prostytutki. Swój proceder uprawia od dosyć dawna, wykazując się na tyle przebiegłością i inteligencją, że nie udało się go do tej pory złapać. Czy Murphy okaże się na wystarczająco sprytna, by dorwać lekarza-psychopatę?    

Monsour od razu ujawnia, kim jest morderca, pozbawiając nas co prawda przyjemności rozwiązywania zagadki, ale w zamian za to fundując naprawdę wciągający pojedynek między policjantką i zbrodniarzem. Całość akcji obudowana jest licznymi szczegółami, co pozwala nam dobrze poznać bohaterów - dzięki takiemu zabiegowi stają się dla nas czymś więcej niż tylko papierowymi postaciami. Wiemy, że Murphy ma liczną rodzinę i zbiera figurki wielbłądów oraz boryka się z rozpadem małżeństwa. Dowiadujemy się także, jak katolickie wychowanie i pijący rodzice wpłynęli na rozwój pewnego lekarza. Trochę za dużo tutaj uproszczeń psychologicznych, pewnego pójścia na skróty - jak psychopata, to wiadomo, że musiał mieć ciężkie dzieciństwo; ale mimo tych drobnych niedociągnięć, udało się autorce stworzyć wiarygodnych bohaterów zarówno pozytywnych, jak i negatywnych.

Wciągająca akcja i sugestywni bohaterowie to jedno, oprócz tego mamy dopracowane tło i postacie drugoplanowe. Autorka nie spieszy się, nie traktuje po macoszemu innych bohaterów, kreśli ich króciutkie biografie, obdarzając wszystkich jakimiś charakterystycznymi cechami, niezależnie czy to martwa prostytutka, czy katolicki ksiądz - każde z nich ma swoją historię do opowiedzenia. W tym wszystkim jest jednak umiar, nie zostajemy zasypani zbędnymi szczegółami.

Monsour nie ustrzegła się kilku błędów, takich jak zbyt duży nacisk położny na małżeńskie rozterki Paris, przez co bohaterka dołącza momentami do szeregu nieco histerycznych bohaterek, które nie bardzo wiedzą, co zrobić ze swoim życiem. Czy naprawdę każda kobieta w kryminale musi mieć problemy ze związkami? - patrz książki Reichs czy też Gerritsen. Na szczęście miłosne dylematy sierżant nie zdominowały akcji, czasami ją tylko spowalniając. Nie wszystkim mogą przypaść do gustu także bardzo dosłowne sceny erotyczne, szczególnie te z udziałem doktora-fetyszysty.

Pomimo tych usterek - warto wziąć do rąk ciekawą i wciągającą powieść Monsour.  

 

Czyste cięcie, Teresa Monsour

Tłumaczyła: Anna Łaskarzewska

Wydawnictwo Aurum, Warszawa 2009

Stron: 301

Udostępnij