Po „W proch się obrócisz” Yrsy Sigurđardóttir sięgnęłam niezwykle łapczywie, gdyż jej poprzednia powieść „Weź moją duszę” bardzo przypadła mi do gustu. Zawierała wszystko to, co w skandynawskich kryminałach lubię najbardziej: ponurą i mroczną tajemnicę z przeszłości, bohaterów naznaczonych przez los, uwikłanych w skomplikowane relacje, ograniczony krąg podejrzanych w miejscu gdzieś na końcu świata i przyrodę jako kolejnego, kluczowego bohatera. Opowieść przykuwała uwagę od pierwszych stron do ostatnich. Dlatego właśnie kolejnemu kryminałowi autorki dałam spory kredyt zaufania. Niestety trzecia książka Sigurđardóttir nie do końca spełniła moje oczekiwania, chociaż pozornie znajduje się w niej wszystko to, czego oczekiwałam, łącznie z nieco pretensjonalnym, ale mającym swoje uzasadnienie tytułem.

Główną bohaterką jest znowu prawniczka Thora, bardzo sympatyczna postać, z którą czytelnik łatwo się zaprzyjaźni. Obok problemów swoich klientów główna protagonistka ma też na głowie prywatne: z facetem, którego nie jest pewna, z córką, dla której ciągle nie ma czasu, z byłym mężem, z którym nie potrafi się dogadać. Do tego nastoletni syn przedwcześnie obdarował ją wnukiem i bonusem w postaci dziewczyny, którą sprowadził do domu, a rodzice, zamiast być podporą, irytują ją, bo zawsze wiedzą lepiej.

Tym razem Thora musi się zmierzyć z świeżo odgrzebaną (dosłownie) tajemnicą, którą przed laty pochłonęła lawa. Osią powieści autorka uczyniła autentyczne wydarzenia z 1973 roku, kiedy na Heimaey nastąpiła erupcja wulkanu Eldfell, niszcząc sporą część wyspy.

Tuż przed wybuchem młody Markus chowa w piwnicy swojego domu pudełko powierzone mu przez dziewczynę, w której się kocha. Nie ma jednak sposobności, by do pudełka zajrzeć, bo ze względu na zagrożenie wybuchem większość osady, w tym rodzina Markusa, poddana jest natychmiastowej ewakuacji. 34 lata później na terenie katastrofy rozpoczynają się prace archeologiczne, mające na celu odkopanie ukrytych pod zastygłą lawą domów i uczynienie ze zniszczonego obszaru „Pompei Północy”. Biznesmen Markus schodzi do piwnicy swojego rodzinnego domu, by wziąć z niego tajemnicze pudełko, tak jak go o to prosiła ukochana z czasów młodości. Gdy zagląda do środka, przeżywa szok, znajdując tam odciętą ludzką głowę. Sytuacja Markusa przedstawia się tym gorzej, że jakby jednego trupa było mało, w piwnicy spoczywają jeszcze trzy kolejne dobrze zakonserwowane ciała. Thora musi się dowiedzieć, kto umieścił te wszystkie trupy w domu jej klienta w dzień wybuchu wulkanu. Prawniczka ma do pomocy jedynie lafiryndowatą, pyskatą, palącą jak smok peta ze petem sekretarkę ze swojej firmy, a przeciw sobie głupkowatego miejscowego policjanta i bufonowatego funkcjonariusza z Rejkjaviku, oraz zmowę milczenia w miasteczku.

Brzmi dobrze. Powinno być ciekawie. Niestety nie do końca jest.

Bohaterowie i podejrzani mnożą się ze strony na stronę, podobnie wątki, zagadki i trupy. Autorka systematycznie buduje suspens, stosuje liczne twisty i myli tropy, aż do samego dosyć satysfakcjonującego finału.

Zabrakło jednak klimatu, który miała powieść „Weź moją duszę”. Może tamta zagadka ocierająca się o niechlubne nazistowskie karty historii Islandii była po prostu bardziej uniwersalna. Tymczasem raczej mało kogo obchodzi „wojna dorszowa” pomiędzy Islandią a Wielką Brytanią. Okrutni i bezwzględni kryptonaziści zawsze będą wzbudzać więcej emocji niż problemy i perypetie wokół islandzkiego rybołówstwa.

Udostępnij