Chciałem pokazać, jak wielopłaszczyznowa jest otaczająca nas rzeczywistość

Z Tomaszem Sekielskim, autorem powieści sensacyjnej "Sejf", rozmawia Ewa Wrona

Ewa Wrona: Skąd pomysł na napisanie powieści sensacyjnej?

Tomasz Sekielski: To było jedno z moich zawodowych marzeń. Historia, którą opisałem, chodziła za mną od lat, ale jakoś nie mogłem zebrać się do pisania. Zawsze działo się coś ważniejszego, praca dziennikarza jest bardzo absorbująca. Gdy odszedłem z TVN-u nie miałem już wymówek. Wszystko znakomicie się ulożyło, opowieść dojrzała w mojej głowie dokładnie w momencie, gdy miałem mnóstwo czasu, by zacząć pisać.

E.W.: Od początku miał Pan w głowie cały schemat fabuły czy zaczęło się od pomysłu na konkretne wydarzenie, rozwinięte potem w powieść?

T.S.: Zaczęło się od wizyty we wsi Koterka na Podlasiu, gdzie tuż przy granicy w leśnym uroczysku znajduje się drewniana cerkiew, a tuż obok niej mały staw. Od razu wiedziałem, że jest to idealne miejsce do rozpoczęcia mojej opowieści. To tam odnalezione są tajemnicze zwłoki i to właśnie to miejsce przez przypadek łączy losy głównych bohaterów. Zanim zacząłem pisać, ułozyłem sobie całą fabułę. Pracowałem tak, jak bym przygotowywał scenariusz reportażu czy filmu dokumentalnego. Wszystko dokładnie rozpisałem i rozrysowałem na wielkim arkuszu papieru. Gdy historia się domknęła, zacząłem pisać.

E.W.: Ile czasu zajęło Panu skonstruowanie fabuły i przelanie jej na papier?

T.S.: Nad konstrukcją fabuły pracowałem około półtora miesiąca i drugie tyle zajęło mi pisanie.

E.W.: A jak wyglądał Pana „proces twórczy”? Pisał Pan w określone dni, w konkretnych godzinach, czy po prostu wtedy, kiedy miał Pan na to ochotę?

T.S.: Jestem sową i najlepiej pracuje mi się w nocy. To dla mnie najlepsze godziny na pisanie. Starałem się pisać codziennie, ale gdy czułem, że nie mam weny, robiłem sobie „wolne”. Wówczas zajmowałem się weryfikowaniem tego co już napisałem. Sprawdzałem, czy konstrukcja logiczna jest zachowana, czy nie ma jakiś wpadek, pomylenia miejsc, imion godzin itd. Podchodziłem do tego tak, jakbym weryfikował prawdziwy materiał reporterski.

E.W.: Co sprawiło Panu największą trudność podczas pisania?

T.S.: Bóle pleców. Długie siedzenie przed komputerem daje się we znaki.

E.W.: Porozmawiajmy chwilę o treści „Sejfu”. Każdy pisarz, nawet jeśli nie zawsze się do tego przyznaje, czerpie z rzeczywistości. Niektórzy wykorzystują prawdziwe wydarzenia, inni – realne postaci. Jak było w Pana przypadku? Czy Solski i Darski mają swoje pierwowzory w prawdziwym świecie?

T.S.: Nie, obie postaci są fikcyjne. Jeśli już, to każdy z nich jest kompilacją różnych ludzi, charakterów i przeżyć. Dylematy, jakie ma Solski, to dylematy, jakimi żyje całe środowisko dziennikarskie. Z jednej strony komercja i schlebianie najniższym gustom odbiorców, z drugiej poczucie misji i chęć robienia rzeczy ambitnych, ważnych. Niestety coraz częściej zwycięża tania sensacja i emocje, a nie rzetelne dziennikarstwo. Dotyczy to wszystkich mediów i redakcji.  

E.W.: Był Pan kiedyś w takiej sytuacji jak Solski? Nie chodzi mi o ekstremum, czyli to, o czym czytelnicy dowiadują się na końcu powieści, a o czym nie powiem, by nikogo nie pozbawić niespodzianki. Chodzi mi o bycie obserwowanym – jako dziennikarz poruszał Pan przecież niekiedy niewygodne tematy.

T.S.: Nie wiem, czy byłem inwigilowany. Nie zdziwiłoby mnie to, ale nie popadam też w paranoję. Staram się jak mogę, by zapewnić anonimowość i bezpieczeństwo moim informatorom, to jest dla mnie najważniejsze.

E.W.: Po co ta książka? Czy „Sejf” ma dawać coś czytelnikom, poza samą przyjemnością czytania?

T.S.: Chciałem pokazać, jak wielopłaszczyznowa jest otaczająca nas rzeczywistość. Nie zawsze rzeczy są takimi jakie je widzimy, albo jakimi ktoś je nam przedstawia. Dotyczy to zarówno ludzi, jak i zdarzeń. Świat nie jest czarno-biały, pełno w nim odcieni szarości. Zaś prawdziwa walka o władzę, wpływy toczy się za kulisami i wiemy o niej niewiele.

E.W.: Wykorzystał Pan jakieś literackie czy filmowe wzory? Czytuje Pan kryminały?

T.S.: Starałem się nie wzorować na nikim, by nie popaść w nieudolne naśladownictwo. Kryminały czytam namiętnie.

E.W.: „Sejf” to Pana pierwsza przygoda jako autora fikcji literackiej. A może gdzieś w szufladzie coś jeszcze czeka na odkrycie?

T.S.: Kto wie..

E.W.: A możemy się spodziewać jakiejś nowej powieści? Może tym razem spróbuje Pan swoich sił w innym gatunku?

T.S.: Wydawnictwo zaproponowało mi napisanie drugiej części "Sejfu". Oczywiście wszystko zależy od tego, czy część pierwsza spodoba się czytelnikom.

E.W.: Dziękuję.

Udostępnij