Nieustające zagrożenie

Nie jestem jakąś wielką fanką Cobena. Drażnią mnie zwłaszcza te jego tytuły:  „Bez pożegnania”, „Jedyna szansa”, Najczarniejszy strach”, „Krótka piłka” „Jeden fałszywy ruch”. One są po prostu nie do zapamiętania, w dodatku pretensjonalne, prawie zawsze oparte na jakimś wytartym frazesie.

Jednak mama podrzuciła mi „Tylko jedno spojrzenie” z komentarzem, że dobre i warto. Mamie nie zawsze wierzę, ale tym razem uwierzyłam i przeczytałam.

Powieść zaczyna się niezwykle intrygująco. Grace Lawson, szczęśliwa żona i matka dwojga dzieci, idzie pewnego dnia odebrać zdjęcia do punktu foto. Gdy je potem w domu ogląda, zauważa że wśród uroczych fotek jej pociech i kochanego męża Jacka zaplątało się jakieś obce zdjęcie. Wygląda na zrobione wiele lat temu. Przedstawia dwóch mężczyzn i trzy kobiety, z których jedna ma przekreśloną twarz. W jednym z mężczyzn Grace rozpoznaje swojego męża. Gdy pokazuje Jackowi dziwną fotografię, ten zdenerwowany wychodzi z domu. I zostaje porwany. Grace rozpoczyna swoje śledztwo. Szybko okazuje się, jak mało wie o swoim mężu i jego przeszłości. Również jej przeszłość i tragiczne wydarzenia na koncercie rockowym, w którym brała udział jako młoda dziewczyna, okazują się mieć znaczenie dla całej sprawy. W dodatku Grace przekonuje się, że nie powinna ufać nikomu, nawet najbliższym sobie osobom.

Postaci i wątków jest zresztą znacznie więcej. Równocześnie śledzimy poczynania seryjnego mordercy, totalnego, przerażającego, beznamiętnego psychopaty, który w niewiadomym celu porwał Jacka i brnie do przodu, zostawiając za sobą liczne ofiary, które unieszkodliwia i morduje gołymi rękoma. Obserwujemy też losy znudzonej gospodyni domowej, która zobaczyła przez okno coś, czego nie powinna, i prokuratora, który właśnie się dowiedział, że śmiertelny wypadek jego siostry, który miał miejsce przed laty, był w gruncie rzeczy morderstwem. Pojawia się też tajemnicza postać gangstera, dziwnego znajomego Grace, który szuka zemsty po śmierci syna. Wszystkie te wątki łączą się ze sobą. Każdy ma znaczenie.

Książki Cobena są dla mnie obok dorobku Deavera jednym z najlepszych przykładów amerykańskiego stylu pisania powieści kryminalnych. Amerykanie są mistrzami w budowaniu suspensu i odpowiednim dawkowaniu napięcia, zawieszaniu akcji i prowadzeniu czytelnika na manowce. Podobnie jest w tej książce. Autor zgrabnie przeskakuje od jednego wątku do drugiego, porzucając bohaterów w najciekawszym momencie. W dodatku Coben nie zadowala się jednym finałem. Jest ich tu kilka. Gdy już myślimy, że wszystko stało się nareszcie jasne, serwuje nam ostateczną woltę. Dzięki tym wszystkim zabiegom ciężko tę książkę odłożyć. Ja  czytałam do czwartej rano, aby się w końcu dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.

Nie jest to może literatura najwyższych lotów. Nie jest to żadna uczta dla ducha, ale jest to bardzo dobrze odrobione rzemiosło ze świetnie poprowadzonymi ciekawymi postaciami, skomplikowaną intrygą i nieopuszczającym klimatem ciągłego zagrożenia. Czyli mamy to wszystko, co w kryminale najistotniejsze.

Udostępnij