Uwaga! Będą spojlery! Więc jeśli ktoś nie czytał „Gdzie jesteś, Amando?”, to niech uważa, gdyż poniżej zdradzam pewne szczegóły fabuły i zakończenia tej książki.

Akcja „Mili księżycowego światła” rozgrywa się dwanaście lat po wydarzeniach z powieści „Gdzie jesteś, Amando?”. Do Patricka Kenzie znowu zgłasza się Beatrice, ciotka Amandy, i ponownie prosi o odnalezienie Amandy, już szesnastoletniej, z którą straciła kontakt dwa tygodnie wcześniej. Patrick nie jest specjalnie chętny, by podjąć się zadania, bo mają z Angie (która została jego żoną) dziecko i kłopoty finansowe, a zlecenie nie wygląda na coś, na czym można się obłowić. Detektyw stara się poza tym o posadę w renomowanej agencji detektywistycznej, gdzie za cenę rezygnowania czasami z własnego kodeksu moralnego mógłby zarobić na godziwe życie swojej rodziny. Beatrice nie daje jednak za wygraną, twierdząc, że Kenzie jest coś Amandzie winien.

I tym trafia w sedno i w niezabliźnioną ranę na duszy detektywa. Patrick bowiem od dwunastu lat zastanawia się, czy postąpił słusznie, zabierając Amandę od porywaczy, a jednocześnie dobrych ludzi, którzy ją kochali i byli w stanie zapewnić jej bezpieczne i dostatnie życie, i oddając nieodpowiedzialnej matce alkoholiczce i narkomance, zajmującej się wyłącznie sobą i swoimi chłopakami, najgorszymi mętami, jakich można sobie wyobrazić.

Patrick i Angie pokłócili się niegdyś o tę decyzję i nawet przez nią rozstali na jakiś czas; nadal tkwi ona jak drzazga w ich niemal idealnie harmonijnym związku. Angie bardzo zależy, by ponownie odnaleźć Amandę i może przy okazji naprawić błąd, który jej zdaniem popełnili poprzednim razem. Ponadto jest zmęczona rolą tylko i wyłącznie matki, w której na dobre utknęła, odkąd na świecie pojawiła się Gabrielle. Kobieta pomimo całej miłości do córki tęskni za dawnymi czasami, dreszczem emocji, przygodą i życiem na krawędzi, które niegdyś wiedli.

Główny bohater znowu jest narratorem powieści, ale jakby stracił coś ze swojej charyzmy, uszła z niego para, złagodniał, a nawet, jak twierdzą okoliczne szumowiny, stał się mięczakiem. Państwo Kenzie bardzo się zmienili, złagodnieli, już nie przekraczają tak jak kiedyś wyznaczonych przez prawo granic. W Angie jednak wciąż tli się ten płomień i chęć walki, zachowała butę, bezkompromisowość, niewyparzony język i nikotynowy nałóg. Patrick natomiast zaczyna wkraczać w smugę cienia, godzić się z otaczającą go rzeczywistością i niebezpiecznie przemieniać w urzędasa. W ramach tego „dorosłego” życia podejmuje decyzje, których się potem wstydzi. Zakopał gdzieś dawne ideały, które teraz, przy okazji sprawy Amandy, próbuje odkopać.

Ta książka jest inna niż „Gdzie jesteś, Amando?”. Mniej w niej gniewu, bohaterowie są dojrzalsi i mają na głowie zupełni inne problemy. Już nie: „jak nie dać się postrzelić”, lecz bardziej: „jak zapłacić rachunki i jak odpowiadać na niekończące się pytania czterolatki”. Jednak świat, w który muszą wkroczyć, to znowu świat mroku, ciemnych interesów, nałogów i nieszczęśliwych młodych ludzi skazanych na marny los przez swoje miejsce urodzenia. I całe szczęście. Bo właśnie za pokazywanie nam tego świata tak bardzo Lehane’a cenię.