Śledztwo poza domem

Nadal pozostaję w świecie wykreowanym przez Rankina (z krótką przerwą na Lehane’a). Tym razem wzięłam się za „Black&Blue”. To ósma w kolejności powieść z Johnem Rebusem, bohater jest więc jeszcze bardziej przytłoczony przez życie niż w poprzednio recenzowanych przeze mnie „Supełkach i Krzyżykach”.

Mamy tu aż cztery wątki kryminalne! Pierwszy dotyczy śledztwa sprzed lat, związanego ze sprawą tak zwanego Biblijnego Johna, który grasował w szkockich miastach, gwałcąc i dusząc poderwane na dancingach kobiety. Sprawcy nigdy nie ujęto, morderstwa ustały, co może sugerować, że seryjny zabójca opuścił kraj lub nie żyje. Rebus nie wierzy jednak w śmierć Biblijnego Johna, zwłaszcza że na terenie Edynburga i Glasgow znowu zaczyna dochodzić do zbrodni bardzo przypominających dzieła mordercy sprzed lat. Naśladowca został już zresztą nazwany przez prasę, policję i społeczeństwo Johnnym Biblistą. Rebus dobrze czuje, że Biblijny John nadal żyje, gdyż ten znowu pojawia się na terenie Szkocji i również podąża tropem swojego następcy... Kolejny wątek też dotyczy dawnej sprawy Rebusa. Śledztwo nie przebiegło wtedy całkiem tak, jak powinno, a zbrodniarz, który trafił za kratki, przysięgał, że jest niewinny, zaczął pisać książkę na temat tamtych wydarzeń, po czym popełnił samobójstwo. Podobnie jak ówczesny partner w sprawie Rebusa. W związku z tym na detektywa uwzięli się męczący dziennikarze, którzy obserwują każdy jego krok. Wkrótce jednak przestają oni być największym zmartwieniem. Przełożeni Johna uruchamiają wewnętrzne śledztwo, by sprawdzić, czy przed laty nie było aby jakiegoś mataczenia. Tymczasem Rebus podejrzewa, że było... Grunt zaczyna palić mu się pod nogami. Na dodatek stara się rozwiązać jeszcze sprawę dziwnego morderstwa pracownika platformy wiertniczej. Całe szczęście śledztwo zmusza go do wyjazdu z nieprzychylnego mu Edynburga do Aberdeen.

To w ogóle książka, gdzie Rebus sporo się przemieszcza. Eksploruje nie tylko przestępczy światek (i bary) Edynburga, ale też odwiedza inne szkockie miasta. I podobnie jak w przypadku Edynburga Rankin opisuje te miejsca tak, że żaden turysta nie miałby ochoty tam jechać. Glasgow, zwane Deszczowym Miastem, to w oczach Rebusa miasto policyjnych gogusiów o niezbyt czystych rękach ubranych w podejrzanie drogie garnitury. Aberdeen natomiast bardzo stara się być czymś więcej niż tylko jedną wielką platformą wiertniczą zdominowaną przez Amerykanów, pełną burdeli, narkotyków, porno, hazardu i alkoholu. Śledczy stamtąd bardzo chcą pokazać Rebusowi inny, ładniejszy, bardziej ucywilizowany obraz miasta niż ten stereotypowy, który ma w głowie. Nie bardzo jednak im się to udaje. Lubię sposób, w jaki autor prezentuje otoczenie i miejsca, w których umieszcza swojego bohatera. Może turysta nie miałby ochoty ich zwiedzać, ale wierny czytelnik Rankina na pewno chętnie by pobuszował z Rebusem w mrocznych dokach i napił się w podejrzanych spelunach.

Bary są w każdym mieście podobne i służą bohaterowi zawsze tą samą ofertą. A on szuka w nich jednego: chce się tęgo nawalić. Bez znaczenia, czy jest zadowolony (rzadko), czy sfrustrowany (nader często) – musi się napić i to tak do spodu. Kilka osób zwraca mu uwagę, że przesadza, że chyba czas przystopować, ale on ich nie słucha, wymiguje się z typowym dla alkoholików odsuwaniem od siebie niewygodnej prawdy.

Obserwujemy więc nie tylko liczne śledztwa, które bohater stara się prowadzić równocześnie, ale również jego degrengoladę. Rebus nie prezentuje się pięknie na tle swoich starannie ubranych i odpicowanych kolegów. Jednak nawet pijany i niechlujnie odziany John Rebus jest znacznie skuteczniejszy niż większość detektywów. I na pewno bardziej interesujący.

 

Udostępnij