Miłe złego początki

Drugi tydzień z rzędu recenzuję drugą powieść autora. I po raz drugi druga powieść podoba mi się bardziej niż pierwsza.

„Mam na imię księżniczka” to kolejna po „Handlarzu śmiercią” książka Sary Blaedel, duńskiej autorki. Jej książki poleca Camilla Läckberg – coś w tym jest, bo obie panie piszą w zbliżonym stylu: łączą powieść kryminalną, gdzie najważniejsza jest zbrodnia,  z powieścią obyczajową, w której główną rolę gra życie osobiste bohaterów.

Osią fabuły nowej książki duńskiej pisarki jest internetowe randkowanie. Na jednym z portali kobieta poznaje mężczyznę. Rozmawiają, umawiają się na kawę, później na kolację w jej mieszkaniu… Ostatnie spotkanie kończy się brutalnym gwałtem. Przydzielona do sprawy inspektor Louise Rick szybko odkrywa, że mężczyzna podał fałszywą tożsamość, ponadto to raczej nie pierwsze jego przewinienie. I nie ostatnie – wkrótce w bardzo zbliżonych okolicznościach ginie inna kobieta. Ponieważ standardowe działania nie przynoszą żadnych efektów, Louise musi podjąć działania niestandardowe, zmagając się przy tym z problemami we własnym życiu uczuciowym.

Po lekturze „Handlarza śmiercią” wydawać by się mogło, że powieści Sary Blaedel mają dwie równorzędne bohaterki: Louise, policjantkę z kopenhaskiego Wydziału Zabójstw, i  jej przyjaciółkę Camillę, dziennikarkę lokalnej gazety. Obie silne, niezależne, potrafiące walczyć o swoje, osiągające sukcesy w życiu zawodowym i nieustannie próbujące uporządkować życie osobiste. I choć w „Mam na imię księżniczka” Camilla schodzi na drugi plan, bo to w życiu Louise bardzo dużo się dzieje, nie znaczy to jednak, że w ogóle jej nie ma; ci czytelnicy, którzy polubili wszędobylską dziennikarkę, i tak będą mieli okazję się z nią spotkać i pokibicować jej próbom stworzenia szczęśliwego związku.

Jest w powieści „Mam na imię księżniczka” coś bardzo kobiecego. Nie chodzi mi jednak ani o płeć autora (bo czy powieści Karin Slaughter albo Val McDermid nazwalibyśmy kobiecymi?), ani o płeć głównego bohatera (weźmy choćby Hanne Wilhelmsen stworzoną przez Anne Holt…). Wydaje mi się, że wpływ na takie postrzeganie książki Sary Blaedel ma przede wszystkim sposób ujęcia tematu: choć przestępstwa popełniane w tej powieści są bardzo brutalne, brak tu drastycznych szczegółów.  Nieco inne niż zazwyczaj jest także przedstawienie pracy na komendzie: Wydział Zabójstw jawi się jako jedna wielka rodzina, gdzie są kłótnie i spory, ale wszyscy wspierają się w trudnych chwilach.

Mam nadzieję, że nikt nie poczuje się urażony, kiedy nazwę powieść „Mam na imię księżniczka” po prostu przyzwoitym czytadłem. Nie ma w niej bowiem nic odkrywczego – wszyscy (czy może raczej wszystkie? męskiemu czytelnikowi według mnie trochę trudniej odnaleźć się w świecie powieści Sary Blaedel, tworzonym z kobiecego punktu widzenia) wiemy przecież, że nie każdy poznany w Internecie człowiek jest tym, za kogo się podaje. Ale nie wydaje mi się, żeby autorka miała ambicję stworzenia czegoś więcej. Owszem, porusza trudne tematy (w pierwszym tomie opowieści o Louise Rick jest to handel narkotykami, w drugim – przemoc wobec kobiet), ale nie wchodzi w głąb tych zjawisk, ślizga się po wierzchu problemów.  Co z pewnej perspektywy może być zaletą – kryminał jawi się tu jako czysta rozrywka. I choć w powieści „Mam na imię księżniczka” brakuje zaskakujących zwrotów akcji, a jedyna niespodzianka kryje się w osobie sprawcy, i tak ją polecam: jako dające chwilę spokoju wytchnienie od książek, w których przewracamy kartki z zapartym tchem, nieustannie zaskakiwani przez autora.

Udostępnij