Key Largo, John Huston

Autor: Webmaster
Data publikacji: 05 listopada 2007

Key Largo

Autor: John Huston

Parny, letni dzień. Betonowa nitka szosy łącząca kropki wysp u wybrzeży Florydy. Na jednej z nich mieści się skrzypiący, opustoszały hotel Largo. Pewnego, nijakiego jak wszystkie inne dnia przybywa doń major Frank McCloud. Trzeba tu jeszcze  dodać dwie rzeczy: że  II wojna światowa jest świeżo w pamięci wszystkich. I jeszcze – iż rolę majora gra niejaki Humphrey Bogart.

Key Largo, obraz nakręcony wg sztuki Maxwella Andersona, to klasyczna już pozycja kina noir. Pozycja specyficzna, bo łącząca elementy thrillera ze społeczną alegorią. Pierwsze powojenne lata w amerykańskim kinie stały pod znakiem huraoptymizmu budowanego na rodzącej się dumie z przynależności do nowej, światowej potęgi. Kiedy jednak  euforia minęła, kilku filmowców zdecydowało się skierwować swe obiektywy do wewnątrz -  Dmytryk, Wyler, Zinnemann czy Kazan, to najważniejsze filmowe nazwiska odpowiedzialne za posypywanie amerykańskich głów popiołem: niemożność odnalezienia się w codzienności przez żołnierzy wracających z frontu (Najlepsze lata naszego życia), narastający rasizm (Crossfire), przestępczość, problemy uzależnień (świetny Stracony weekend)... O tym wszystkim krzyczano w myśl tendencji: zaprowadziliśmy porządek na świecie, to teraz zerknijmy na własne podwórko...

Ta seria niepokojących, minorowych w przekazie pozycji, które próbowały obnażyć korozję zżerającą od środka Stany Zjednoczone, zgrała się z tryumfującym wówczas równolegle nurtem kina noir.  Kina, które także bazowało na przekonaniu o społecznej anomii.

I właśnie Key Largo Johna Hustona jest wypadkową obu tych dróg. Z jednej strony mamy bowiem atrakcyjny motyw sensacyjny: oto opuszczony hotel, którego właściciele są w rękach bandy gangsterów oczekujących transportu na Kubę. Klaustrofobię podbija jeszcze nadciągający huragan, który na kilka godzin uwięzi wszystkie postaci dając pretekst do mocnego dramatu charakterów. Dramatu, z którego jednak bardziej wywodzi się dzisiejsze kino Finchera niż teatralny 12 gniewnych ludzi Lumeta – Huston gra bardziej przestrzenią niż psychologią postaci, te są tu raczej bardzo stereotypowe.

Grany przez Bogarta major przybywa na wyspę, by spotkać się z rodziną bohatersko poległego żołnierza, którego był dowódcą. Nora (Lauren Bacall, życiowa partnerka Bogarta), żona zmarłego oraz jej ojciec, James Temple (Lionel Barrymore) od początku lgną do przybysza mityzując wdzięczność wobec niego i upatrując w nim następcy. Szachowa sytuacja z gangsterami ujawnia jednak apatię majora – ten jest ewidentnie bierny, zmęczony wojennymi doświadczeniami, zapatrzony jedynie w siebie, czym początkowo rozczarowuje.

W pierwowzorze Andersona Frank McCloud  był uciekinierem z hiszpańskiej wojny, Huston dopasował jednak postaci do chwili bieżącej i przez ich sylwetki dodał metafory społeczne. Mafiozo Johny Rocco (sportretowany przez Edwarda G. Robinsona, osławionego Małego Cezara z klasycznej pozycji gangsterskiej), szef chicagowskiego podziemia, uosabia strachy totalitarne i problem korupcji. Tęsknota jednego z gangsterów za czasami prohibicji demaskowała słabość do okazyjnej kombinatoryki. Stary Temple epatuje mentorskim, archaicznym i mało życiowym poczuciem godności i honoru. McCloud, jakiego dostajemy w pierwszej połowie filmu, pełen jest zawiedzionych, powojennych nadziei, zaś epizod z Indianami tragicznie przypomina o łatwo rozpalającej się nieufności rasowej.

Huston umiejętnie buduje napięcie kontrastując dramat dziejący się wewnątrz z żywiołem szalejącym wokół,  który, wdzierając się kiedy trzeba przez okna, przypomina o jeszcze jednej sile – niemal metafizycznej. Owszem, Key Largo jest w dużej mierze teatralne, nawet rzekłbym tendencyjne czy marionetkowe, reżyserowi udało się jednak poprowadzić jedną, znakomicie mięsistą kreację drugoplanową, uhonorowaną zresztą Oscarem. Claire Trevor gra kochankę Rocco, zatopioną w alkoholu wygasłą śpiewaczkę. Scena, w której mafiozo zmusza ją do występu w zamian za drinka z pewnością warta jest almanachu najlepszych scen w historii kina.

Zaś motyw mikroświata odbijającego w krzywym zwierciadle amerykańskie wady społeczne powróci znów, w bardzo podobnej konfiguracji, kilka lat później – w Czarnym dniu w Black Rock Johna Sturgesa, Spencer Tracy zagra niemal bliźniaczą rolę weterana  poszukującego rodziny zmarłego żołnierza - japońskiego pochodzenia. Tym razem pierwsze skrzypce zagrają właśnie rasistowskie antagonizmy podkręcone obsesją Pearl Harbour.
 
 
 

KEY LARGO 


USA , 1948
Reżyseria: John Huston
Scenariusz: Maxwell Anderson , Richard Brooks
Muzyka: Max Steiner
Występują:
Lauren Bacall
Lionel Barrymore
Humphrey Bogart
Edward G. Robinson
Claire Trevor 
 
 
 
 

Udostępnij

Sprawdź, gdzie kupić "Key Largo" John Huston