Uśpione w kamieniu

„Rzeźbiarz” Gregory’ego Funaro to pierwsza powieść nowego cyklu wydawniczego: „Zabójczej serii” Wydawnictwa Prószyński. Będą się w niej ukazywać thrillery o seryjnych mordercach. Zapowiada się obiecująco, nieprawdaż?

„Rzeźbiarz” zaczyna się intrygująco: któregoś dnia w ogrodzie bogatego biznesmena zostaje postawiona replika rzeźby „Bachus” Michała Anioła. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że nikt jej nie zamawiał, a rzeźbiarzowi za materiał posłużyło… ludzkie ciało. Co więcej, na postumencie rzeźby wyryto dedykację dla doktor Cathy Hildebrant – historyk sztuki na Uniwersytecie Browna i jednej z największych znawców twórczości Michała Anioła. Śledztwo w tej sprawie prowadzi agent FBI Sam Markham, który szybko nawiązuje bliższy kontakt z sympatyczną panią doktor. Powieść ma więc trójkę głównych bohaterów: mordercę, szybko okrzykniętego przez media „Renesansowym Zabójcą” bądź „Rzeźbiarzem”, oraz próbujących odkryć jego plany i im zapobiec agenta FBI Sama Markhama i doktor Cathy Hildebrant. Właśnie z punktów widzenia tej trójki jest prowadzona narracja.

Thriller ma to do siebie, że cechuje się dość uproszczoną fabułą. Rzeczywiście: historia przedstawiona w powieści jest jednowątkowa, w całości skupia się wokół pościgu za psychopatycznym mordercą. Konstrukcja postaci też jest uproszczona: autor wnika w ich przeszłość i charaktery jedynie o tyle, by uzasadnić ich działania (a mimo to jest w tych bohaterach coś wiarygodnego, zwłaszcza w agencie Markhamie z jego nieodłącznym bólem). Najwięcej miejsca Gregory Funaro poświęca jednak tytułowej postaci. Człowiekowi, który zabija z misją uświadomienia współczesnemu społeczeństwu jego dotychczasowego zaślepienia: „Tylko ręka rzeźbiarza może złamać zaklęcie i uwolnić postacie uśpione w kamieniu”. Innymi słowy – Rzeźbiarz chce odmienić świat, osiągając przy tym satysfakcję seksualną, którą daje mu zabijanie. Widzimy więc, że Funaro utrzymuje w swojej powieści tendencję do przedstawiania seryjnych morderców jako niezrozumianych przez świat geniuszy, podczas gdy w rzeczywistości są to najczęściej prymitywni brutale dążący jedynie do zaspokojenia swoich chorych fantazji. Choć taki zabieg może trochę razić, jest w pełni zrozumiały: co ciekawego byłoby bowiem w książce o tępym mięśniaku?

Morderca przedstawiony w powieści "Rzeźbiarz" inspiruje się twórczością Michała Anioła. Nie on pierwszy – ale jako pierwszy wykorzystuje nietypowy materiał, bo ludzkie ciało. Preparuje zwłoki w taki sposób, by były wiernym odwzorowaniem rzeźb renesansowego artysty: „Bachusa”, „Piety watykańskiej” i „Dawida”. Staje się to dla autora pretekstem do przekazania, najczęściej przez usta Cathy Hildebrant, wielu interesujących, a szerzej nieznanych informacji na temat twórczości Michała Anioła; szkoda tylko, że Funaro czasami traktuje czytelnika jak ucznia, któremu jedną informację trzeba powtarzać kilka razy, by ją zrozumiał.

„Rzeźbiarz” nie jest jakąś szczególnie oryginalną powieścią. Od razu skojarzył mi się ze „Sztuką morderstwa” Michaela White’a, w której morderca pozował swoje ofiary tak, by przypominały obrazy. Nie razi też oryginalnością wątek miłosny między agentem FBI a konsultantem, a obraz pracy samych agentów bardzo przypomina ten przedstawiany w wielu amerykańskich powieściach i serialach, choćby w „Zabójczych umysłach” (gdzie zresztą agenci ścigają równie pokręconych zabójców). A mimo to czytanie książki Gregory'ego Funaro daje frajdę – przede wszystkim dlatego, że dzięki sprawności pisarskiej autor trzyma czytelników w ciągłym napięciu. Miłośnicy powieści o seryjnych mordercach powinni być zadowoleni.

Udostępnij