Dom strachów

Autorka opowiada naprzemiennie dwie z pozoru niełączące się ze sobą historie, urywając wątki według sprawdzonego sensacyjnego schematu: w najciekawszych momentach. W pierwszej historii poznajemy trójkę bohaterów, która kupiła dom na odludziu, mając plan wyremontowania go i otworzenia pensjonatu. Pokładają w tym przedsięwzięciu wiele nadziei, gdyż młode małżeństwo jest spłukane, a towarzysząca im przyjaciółka dopiero co została wdową. Wkrótce w starym domu zaczynają dziać się niepokojące rzeczy, a bohaterowie maja przeczucie, że nie są na tym odludziu sami. W drugim wątku młody psychiatra, który próbuje ułożyć sobie na nowo życie po tym, jak trzy lata wcześniej zaginął jego synek i odeszła od niego żona, bierze udział w śledztwie dotyczącym dewastacji przedszkola. Ktoś zniszczył wszystkie sprzęty i zabawki, a na ścianach wysmarował niepokojące napisy. Mężczyzna odkrywa, że podobne zdarzenie miało miejsce kilkadziesiąt lat wcześniej. Równocześnie próbuje się dowiedzieć, dlaczego pewna religijna kobieta powiesiła się w kościele, zostawiając bardzo dziwny list pożegnalny. Gdy bohater angażuje się w obie te sprawy i stara się poskładać niepokojące elementy do kupy, jakby tego wszystkiego było mało, zaczyna widzieć ducha swojego synka…

Nie bez przyczyny zarówno pisarze, jak i filmowcy straszą, w kółko używając tych samych chwytów. Są to bowiem chwyty sprawdzone, a odbiorcy, nawet jeśli cenią sobie odmianę i odstępstwa od klasyki, lubią być straszeni w pewien określony sposób, jaki jeszcze zapewne pamiętają z czasów dzieciństwa. Stąd i w tej powieści znajdziemy wszystkich naszych dobrych znajomych, takich jak: pies warczący na coś, co czai się w ciemności, komórka, która działa tylko na wzgórzu, miejsce odcięte od świata, do którego w czasie niepogody nie dotrze żadna łódź, tajemnicze mokre ślady, psychicznie chorzy pensjonariusze mający do przekazania dziwne wiadomości, budzące lęk dzieci żywe i umarłe, pokreślone zdjęcia, opuszczona wioska, stary cmentarz, no i naturalnie w epicentrum tego wszystkiego stary opuszczony dom ze skrzypiącą podłogą i kośćmi pod gankiem.

Jak to często bywa w powieściach grozy, bohaterami są ludzie po przejściach, naznaczeni jakąś tragedią, którzy chcą zacząć wszystko od nowa w nowym miejscu. Jednak zamiast znalezienia zasłużonego spokoju, muszą się zmierzyć z koszmarami z zupełnie innego wymiaru i przy okazji ostatecznie skonfrontować się ze swoją przeszłością i nieszczęściem, jakie ich dotknęło. Zetkniecie z Innym może być dla bohaterów rodzajem inicjacji lub katharsis, ułatwiającym pogodzenie się ze swoim losem, przepracowanie traumy, która ich dotknęła i w rezultacie rozpoczęcia nowego rozdziału w życiu. Nie każdy jednak wychodzi ze zmagań z siłami nadprzyrodzonymi zwycięsko.

Horror nie jest moim ulubionym gatunkiem. Samo straszenie to dla mnie trochę za mało, aby się wciągnąć w akcję. Całe szczęście ta powieść jest też, jak to zwykle u Sigurdarđóttir, świetnie skonstruowanym kryminałem z intrygującą zagadką oraz tajemniczymi wątkami z przeszłości, które są znakiem rozpoznawczym autorki.

A jeśli chodzi o jakość straszenia, niech rekomendacją będzie to, że podczas czytania aż podskoczyłam, gdy do pokoju po cichu wszedł mój kot i nagle przeraźliwie zamiauczał.

Udostępnij