Koniec niewinności

Przyznam, że długo wahałam się, czy otworzyć debiutancką powieść szwedzkiej autorki, bo opis na czwartej stronie okładki wydawał mi się tak nieciekawy i pokracznie napisany, że nie spodziewałam się po tej pozycji fajerwerków. Jednak stosik książek do przeczytania stopniowo topniał i w końcu doszłam do „Domku z piernika”, i postanowiłam jednak dać mu szansę. Książka ani nie powaliła mnie na kolana, ani nie odrzuciła. Czyta się jednak nieźle i szybko, a bohaterów łatwo polubić.

Sztokholmem wstrząsa seria okrutnych morderstw. Ofiar na pierwszy rzut oka nic nie łączy. Inspektor Conny Sjoberg i jego zespół podejmują śledztwo i starają się znaleźć jakikolwiek powód zamordowania tych ludzi. Równocześnie obserwujemy przemyślenia mordercy opanowanego chęcią zemsty na ludziach, którzy zniszczyli jego dzieciństwo i są odpowiedzialni za obecny stan jego psychiki. Ofiara okrutnych praktyk sprzed lat staje się sędzią wymierzającym karę winowajcom według swojego uznania. Ze zła wylęgło się jeszcze większe zło.

„Domek z piernika” jest jednym z tych kryminałów, które obnażają kruchość mitu o niewinności dziecka. Dzieci są tu okrutne, sprytne, perfidne i nieludzkie, a wszystkie te cechy ukrywają właśnie pod maską dziecięcej niewinności. Kto się nie przekonał z autopsji, jakimi potworami potrafią być milusińscy, mógł poznać ich drugą naturę z klasyki literatury, chociażby z „Władcy much”. U Carin Gerhardsen, podobnie jak u Goldinga, najgorsze cechy ujawniają się, gdy dzieci czują wsparcie stada i nakręcają się wzajemnie do czynów, których najprawdopodobniej samodzielnie by nie popełniły.  Dorośli są zaś bezmyślni, nieuważni, zajęci własnymi sprawami i naiwnie wierzą, że ten uśmiech na twarzy małego chłopca lub dziewczynki jest uśmiechem szczerym, a nie uśmieszkiem mającym odwrócić uwagę od nieczystych intencji.

Dla kontrastu z dziećmi-potworami pokazanych zostało pięć idealnych pociech policjanta prowadzącego śledztwo. Zastanawiałam się jakiś czas temu, kiedy w literaturze kryminalnej pojawi się postać śledczego, który ma idealną rodzinę – kochającą żonę, z którą może dzielić radości, troski i marzenia i sporą gromadkę udanych, grzecznych, ślicznych dzieci. I oto jest. Rodzina Sjobergów jest jak z obrazka, jak ze społecznej kampanii promującej zalety rodzicielstwa. Jednak opis cudownego życia w domu Conny’ego może momentami irytować, tak jak irytują natrętne reklamy telewizyjne, pokazujące niedoścignione dla przeciętnego człowieka wzorce.

Mimo to cała grupa policjantów prowadzących śledztwo wydaje się sensowna, interesująca i pełna potencjału do rozwijania wątków poszczególnych postaci w następnych powieściach. Więc pewnie dam im kolejną szansę. Niestety muszę dodać, że osobę mordercy odgadłam już na pięćdziesiątej stronie, ale stało się to z powodów osobistych, no i pewnie dlatego, że przeczytałam już pewnie zbyt wiele kryminałów w życiu. Niewiele jest sztuczek, na które daje się nabrać taki stary wyjadacz jak ja!

 

Udostępnij