Pojutrze, Allan Folsom

Wojciech Młynarski zdefiniował kiedyś przebój. Jeśli weźmiesz od najlepszych, wszystko to, co najlepsze, to odniesiesz sukces. Zapewne. Pod jednym wszakże warunkiem. Musisz rozumieć sens tego, co kradniesz. Folsom ma najwyżej przeczucie, że wie o co chodzi.

Paul Osborn, amerykański chirurg, przyjeżdża do Paryża, gdyż na kongresie w Genewie poznał śliczną kobietę, a ona pochodzi z Paryża. W jednej z kawiarni, przy stoliku naprzeciwko, zauważa znajomego mężczyznę. Nie widział go trzydzieści lat. Ale nie zapomni tej twarzy. Nie zapomni twarzy człowieka, który na oczach dziecka zasztyletował ojca.

Od tego dramatycznego momentu w świecie powieści Folsoma zaczynają się dziać rzeczy niezwyczajne. Ojciec Osborna najwyraźniej zamieszany był w jakieś rzeczy tajemnicze. Wielu ludzi przed nim i po nim umiera tylko dlatego, że miało kiedyś kontakt z potężną Organizacją. Właściwie umierają po kolei wszyscy, którzy mogliby pomóc w rozwiązaniu zagadki.

McVey jest legendą amerykańskiej policji. Nawet na emeryturze wszyscy czegoś od niego chcą. Teraz pracuje w Interpolu i próbuje rozwikłać zagadkę kilku głów znalezionych w różnych miejscach Europy. Równo, z chirurgiczną precyzją, oddzielonych od ciała głów ludzkich. Drogi Osborna  i McVeya nieuchronnie zmierzają ku sobie, by w końcu się skrzyżować.

Nie chcę zdradzać zbyt wiele, gdyż nie jest to bardzo zła powieść – a tylko w takim wypadku z premedytacją i perwersyjną radością przedstawiam rozwiązanie. Allan Folsom  popełnił tylko grzech nadgorliwości. Spróbował zmieścić na kilkuset stronach wszystko, co uznał za odpowiednio atrakcyjne. Spisek niezwykle bogatych i wpływowych osobistości. Szalony romans. Organizację, która potrafi dopaść każdego. Byłych żołnierzy Specnazu i starych nazistów. Tajemnice naukowe, których rozwikłaniu poświęcono dziesiątki lat. Wielkimi krokami nadchodzący dzień triumfu, który zmieni oblicze świata. I dwóch samotnych twardzieli, ściganych przez wszystkich, którzy jednak rozwiążą zagadkę i nie dopuszczą do katastrofy.

Folsom nie wziął niestety pod uwagę, że jeżeli konstruuje się opowieść, korzystając ze sprawdzonych wzorców fabularnych, to wpada się w straszną dla thrillera pułapkę. Pułapkę przewidywalności.

Korzystanie z dobrodziejstw gatunku i sprawne posługiwanie się warsztatem pisarza takich historii nie powinno bowiem oznaczać adaptacji pomysłów fabularnych innych autorów. Zgoda, czytamy thrillery z napięciem i przyjemnością, mimo że schemat opowieści zdaje się być wyeksploatowany do granic wytrzymałości. Ale zaczynamy się złościć, kiedy rozpoznajemy w historii ewidentne narracyjne kalki.

Pojutrze