Zanim jednak Rzeźnikowi powinie się noga, zdąży dokonać serii brutalnych morderstw na młodych i atrakcyjnych kobietach. Obdzieranie ze skóry, przypalanie rozgrzaną lokówką, gaszenie papierosa na ciele ofiary to tylko niektóre z metod, jakie stosuje morderca, aby zadać ofierze jak największy ból. A że o na bólu mu zależy, świadczy fakt cucenia ofiary amoniakiem, gdy ta traci przytomność. Rzeźnikowi chodzi nie tyle o samą śmierć ofiary, ale o to, aby ten moment jak najbardziej przedłużyć i aby odbył się w największych męczarniach. Sadystę i psychopatę w jednym tropi pracująca na zlecenie policji agencja detektywistyczna z detektywem Quinnem na czele. Udaje się im ustalić, że elementem łączącym wszystkie zabite kobiety jest fakt, że każda z nich została w przeszłości zgwałcona i jako swego oprawcę wskazała niewłaściwego człowieka. W efekcie niewinni ludzie odsiadywali wyroki za czyny, których nie popełnili. Motyw jest aż nadto czytelny – chodzi o zemstę. Nie wiadomo tylko, kto tej zemsty dokonuje i dlaczego postanowił się wcielić w rolę mściciela. Rozwiązywanie zagadki odbywa się więc na dwóch płaszczyznach – jak to zwykle w kryminale bywa, ciekawi jesteśmy, kto jest mordercą, ale interesujący wydaje się też profil psychologiczny Rzeźnika. Czytając, ciekawa byłam nie tyle personaliów zabójcy, bo tym mógł okazać się w powieści każdy, ale właśnie motywów jego działania.

Agencja detektywistyczna Quinna prowadzi więc śledztwo w Nowym Jorku, śledztwo, które snuje się trochę leniwie, czego efektem są kolejne zbrodnie. Natomiast autor przenosi nas kilkanaście lat wstecz. Tworzy się więc coś na kształt dwóch linii fabularnych. Linie te znakomicie przetną się w finale powieści – naprawdę zaskakującym.

Jednak poza dwiema ścieżkami fabuły powieść Lutza pod względem konstrukcyjnym niewiele zaskakuje. To dość konwencjonalna książka, jeśli chodzi o schemat powieściowy. Historia jest dobrze znana czytującym kryminały czy thrillery – seryjny morderca grasuje po mieście, tropi go detektyw, a na końcu w efektowny sposób go demaskuje. Niemniej jednak Lutz w bardzo sprawny sposób posłużył się znaną kalką, a zakończenie okazało się naprawdę zaskakujące. Wypada więc powiedzieć, że „Seryjny” to poprawny kryminał z elementami wywołującymi dreszcze.

Lutz nie zadziwia także spektrum poruszanych tematów. Właściwie liczy się tylko akcja i zmierzanie ku zakończeniu. Raczej nie należy upatrywać w „Seryjnym” bohaterów zbyt rozbudowanych psychologicznie, nie ma tu szerokiego tła historycznego, społecznego czy obyczajowego. Mimo że akcja w dużej mierze dzieje się w Nowym Jorku, to mam wrażenie, że miejscem rozgrywającej się fabuły mogłoby być każde inne większe amerykańskie (i nie tylko) miasto.

Podsumowując: „Seryjny” to typowy kryminał, który ma przykuwać uwagę do zbrodni i etapów jej wyjaśniania. Dobra lektura na jeden, może dwa wieczory. Dobrze wykorzystany schemat, na którym obudowano ostatecznie intrygę o zaskakującym zakończeniu. Więc właściwie bardziej na plus niż na minus.

Udostępnij