Olga Rudnicka to młoda polska pisarka, która debiutowała powieścią „Martwe jezioro” w 2008 roku. Od tamtego czasu ukazało się już osiem jej książek. Siedem z nich to przykłady lekkiej literatury, połączenia kryminału z powieścią obyczajową i komediową. Ósma – to „Cichy wielbiciel”, rzecz zdecydowanie wyróżniająca się na tle całego dorobku pisarskiego autorki. Humoru tu bowiem nie uświadczymy, nawet w wisielczym wydaniu. Wręcz przeciwnie, dominującym uczuciem podczas lektury jest przerażenie. Tuż obok bezsilności. Ale po kolei.

Główną bohaterką „Cichego wielbiciela” jest dwudziestokilkuletnia Julia – dziewczyna po studiach, pracująca w salonie sieci komórkowej, wynajmująca mieszkanie z przyjaciółkami, szczęśliwie zakochana. Dziewczyna o przeciętnej urodzie, przeciętnych ambicjach i przeciętnym życiu. Taka, jakich mija się wiele codziennie na ulicy. Pewnego dnia Julia dostaje kwiaty od tajemniczego wielbiciela. Wszyscy – łącznie z nią samą – są zachwyceni. Przecież to takie romantyczne! Tyle że wkrótce wielbiciel z uroczego staje się męczący, a później – przerażający. Niestety, tylko dla Julii. Jej rodzina i znajomi niemal do końca trwają w przekonaniu, że tajemniczy adorator to fajna sprawa i Julia przesadza, twierdząc, że się go boi.

Gatunkowo „Cichy wielbiciel” to thriller. Typowa dla gatunku jest tu atmosfera strachu, niemal od początku towarzysząca lekturze. Pojawia się też zagadka – dopiero w końcowych partiach powieści dowiadujemy się, kim jest stalker. Zanim jeszcze sięgnęłam po tę książkę, wiedziałam, że mimowolnie będę porównywać ją z niedawno czytanym „Twoim cieniem” Jeffery’ego Deavera, co chyba żadnemu polskiemu autorowi nie może wyjść na dobre. Na szczęście okazało się, że powieści są o tym samym – „Twój cień” również jest historią dziewczyny prześladowanej przez natrętnego wielbiciela – ale całkiem inaczej. Tam ofiarą jest gwiazda muzyki country, tu – zwyczajna dziewczyna. Tam w pomoc angażują się policjanci, tutaj – policja nic nie może, bo polskie prawo nie zna pojęcia stalkingu (akcja „Cichego wielbiciela” rozgrywa się w 2010 roku, kiedy w polskim kodeksie karnym nie było jeszcze mowy o takim przestępstwie; na szczęście sytuacja zmieniła się rok później). I może dlatego, choć „Twój cień” jest zdecydowanie lepszy jako thriller, powieść Rudnickiej bardziej przemówiła do mojej wyobraźni. Bo każdy z nas na pewno słyszał  kiedyś o stalkingu – z rąk natrętnych wielbicieli zginęli przecież John Lennon czy Miss Polski Agnieszka Kotlarska– ale mało kto uświadamia sobie, że właściwie każdy może stać się ofiarą prześladowcy, nie tylko osoba znana z gazet czy telewizji.

Na początku czytelnika może denerwować monotonia zdarzeń. W powieści dzieje się bowiem wciąż to samo, tyle że z różnym natężeniem, co autorka podkreśla również formą: co kilka stron przez kilka stron powtarza się tekst piosenki, którą Julia ustawiła jako dzwonek swojego telefonu. Ta powtarzalność najpierw irytuje, później męczy, potem zaczyna przerażać. I właśnie o to chodzi – te właśnie uczucia towarzyszą głównej bohaterce. Dzięki temu prostemu zabiegowi odbiorcy powieści łatwiej więc postawić się w sytuacji Julii i zrozumieć towarzyszące jej uczucia.

I choć zakończenie pod względem fabularnym nieco kuleje – widziałabym je raczej w jakiejś broszurce dla ofiar stalkingu, nie w powieści – przyznaję, że ma ono sens. Wiem, że autorka chciała swoją książką nie tylko przestraszyć czytelników, ale skłonić ich do zastanowienia się nad problemem. Udało jej się. Przede wszystkim dzięki temu, że pokazała, jak łatwo można zmienić pełną radości życia dziewczynę w zaszczutą ofiarę. I że z pozoru zwyczajny człowiek – uprzejmy, lubiany przez sąsiadów – może być żyjącym we własnym świecie psychopatą.

Udostępnij