Karaluchy pod poduchy

Karaluchy bardziej niż z brudem i syfem kojarzą mi się właśnie z tym dziecięcym wierszykiem: „Karaluchy pod poduchy, a szczypawki na zabawki”. Wierszyk trochę bezsensowny, a równocześnie jakiś taki mroczny i straszny, jak te różne wiktoriańskie wyliczanki, w których rozsmakowała się Agatha Christie. Trochę dziwne, że rodzice takimi właśnie słowy żegnali swoje pociechy, kładąc je do snu. I właśnie ten wierszyk przyszedł mi od razu do głowy, gdy sięgnęłam po powieść Nesbø. I naraz wydał mi się jeszcze bardziej niepokojący w kontekście dziecięcej pornografii, która jest jednym z tematów kryminału norweskiego autora.

„Karaluchy” to druga powieść z Harrym Hole. Nesbø jest autorem, po którego sięgam trochę w kratkę – nie po kolei i w dużych przedziałach czasowych. I bardzo dobrze, bo gdybym zaczęła swoją przyjaźń z Harrym od „Człowieka Nietoperza” – niezbyt udanego i bardzo chaotycznego kryminału – raczej nie sięgnęłabym po następne. „Karaluchy” są o niebo lepszą pozycją od debiutu pisarza.

Fabuła rozkręca się od razu. Harry, który z jednej strony jest gwiazdą dzięki gościnnym występom w Australii, a z drugiej – ponownie zwykłym moczymordą, przesiadującym w ulubionej spelunce „U Schrodera”, otrzymuje nowe zlecenie, które znów wymaga od niego opuszczenia Norwegii. Okazuje się bowiem, że norweski ambasador w Bangkoku został znaleziony martwy z nożem w plecach. Na dodatek ta tragedia wydarzyła się w bardzo podejrzanym hoteliku, w rzeczywistości będącym burdelem. Sprawa śmierdzi z wielu powodów, dlatego władzę chcą, aby uporał się z nią dyskretnie jeden człowiek. Mają nadzieję wszystko wyciszyć, a co bardziej niewygodne czy brzydkie elementy zagadki sprzątnąć elegancko pod dywan. Harry szybko przekonuje się jednak, że są na tym świecie brudy i tajemnice tak wielkie, że nie zmieszczą się pod żadnym dywanem. Zwłaszcza że na powierzchnię wypływa między innymi sprawa dziecięcej pornografii i prostytucji. A to tylko jedna z dziwnych i nieprzyjemnych rzeczy, z którą będzie się musiał zmierzyć policjant. Żona i córka denata, obie nieszczęśliwe i tajemnicze, również mają kilka sekretów. Podobnie jak pracownicy ambasady, bukmacherzy, lokalne mafie, prostytutki, sutenerzy, właściciele palarni opium, podejrzanych spelunek i hoteli. Ma się wrażenie, że właściwie każdy ma tu coś do ukrycia.

Hole musi nauczyć się postępować według nieco innych zasad niż te, do których przywykł. Niestety zwyczaje, procedury i metody europejskie nie zawsze sprawdzają się na dalekowschodnim gruncie. Musi też współpracować z tajskimi kolegami po fachu. A jest to dosyć interesująca mieszanka różnorodnych postaci.
Spora zaletą powieści jest oczywiście bogaty lokalny koloryt i egzotyczny klimat, w którym czytelnik czuje się zagubiony i nowy tak samo jak Harry. Bardzo przyjemnie przedzierać się wraz z nim przez tętniące życiem, kolorowe ulice pełne lokali ze striptizem, odwiedzać eleganckie rezydencje, próbować narodowych potraw czy zaglądać do kolejnych spelun.

„Karaluchy” to kryminał mroczny, dotykający ciężkich tematów, momentami nawet dziwny i mistyczny, może przez te opary opium i egzotyczną mentalność większości bohaterów. Ale równocześnie nie jest to książka tak ponura i smutna, jak te opowieści o Harrym, które rozgrywają się w Norwegii. I oczywiście jest to bardzo wciągająca lektura, polecam.

Udostępnij