Powrót jaśniejących

Jeśli znacie i lubicie twórczość Stephena Kinga, z pewnością pamiętacie hotel Panorama, w którym działy się dziwne rzeczy, oszalałego Jacka Torrance’a i jego synka, „jaśniejącego” Danny’ego. „Lśnienie” to jedna z najpopularniejszych książek amerykańskiego pisarza, rozsławiona przez ekranizację Stanleya Kubricka. Ta popularność nie dziwi – to mroczna, przerażająca powieść o tym, jak rodzi się szaleństwo. A „Doktor Sen” to poniekąd jej kontynuacja; powstał, bo King, co czytamy w posłowiu, „musiał się dowiedzieć, co się z jego bohaterami stało”. Wszyscy teraz będą pewnie porównywać obie książki. Ja nie zamierzam. Oczywiście nie da się zrecenzować długo oczekiwanego sequela w całkowitym oderwaniu od pierwszej części; to, co wydarzyło się w hotelu Panorama, miało olbrzymi wpływ na życie głównego bohatera powieści „Doktor sen”. Dlatego wybaczcie ewentualne spoilery; postaram się jednak, by było ich jak najmniej.

Historia zaczyna się tam, gdzie skończyło się „Lśnienie”. Panorama spłonęła, a Danny wraz z matką próbuje znaleźć nowy dom. Jego „lśnienie” – czyli, upraszczając, umiejętność czytania w myślach, a także komunikowania się z duchami – nie znika. Co więcej, Danny nie przestaje widzieć zmarłych z hotelu nawet wtedy, kiedy mieszka z matką w całkiem innej części kraju. W uporaniu się z przeszłością pomaga mu poznany w Panoramie Dick Halloran. Dan powoli dorasta, uwalnia się – dosłownie – od demonów przeszłości. Ale ta dogania go z innej strony: choć obiecywał sobie, że nigdy nie skończy jak ojciec, zostaje alkoholikiem i stacza się na dno.

Ta część życia bohatera – jego dorastanie i pijana, pełna przemocy dorosłość, która odciska na nim wyraźne piętno – przedstawiona jest w telegraficznym niemal skrócie. Wszystko się zmienia, kiedy Dan przeprowadza się do małego miasteczka w New Hampshire. Tutaj znajduje trzeźwość i życiowe powołanie: pracując w miejscowym hospicjum, pomaga ludziom spokojnie umrzeć. Stąd też przezwisko, „Doktor Sen”. Ułożone życie Dana przerywa jednak Abra, dziewczynka, przy której moc Torrance’a jest niczym resorak przy prawdziwym ferrari.

A gdzieś po amerykańskich autostradach podróżuje grupa, która nazywa się Prawdziwym Węzłem. Z pozoru emeryci ubrani w mało gustowne ciuszki, w rzeczywistości istoty, które żywią się „lśnieniem” – porywają dzieci obdarzone tą samą zdolnością co Dan i zadają im niewyobrażalnie bolesną śmierć. Jako że „lśnienie” Abry jest wyjątkowo mocne, w pewnym momencie jej losy muszą się spleść z losami Prawdziwego Węzła. Dan nie może bezczynnie się temu przyglądać, przyłącza się więc do walki. I, jak to bywa w każdym pojedynku Dobra ze Złem, tylko jedna strona może zwyciężyć.

Zmierzyć się z kontynuacją powieści uwielbianej przez czytelników to nie lada wyzwanie. Według mnie Kingowi się udało. Stworzył powieść nawiązującą do „Lśnienia”, podejmującą opowiedzianą w nim historię i znane z niego motywy, a jednocześnie całkiem inną. „Lśnienie” jest historią o narodzinach obłędu, „Doktor Sen” to opowieść o walce Dobra i Zła, ale też o dojrzewaniu i poszukiwaniu swojego miejsca w świecie. Żaden fragment nie jest tutaj zbędny, wartka akcja nie ginie pod przemyśleniami bohaterów, a całość po prostu nieźle straszy. I choć powieść ma grubo ponad sześćset stron, czyta się ją błyskawicznie. Mogę więc bez oporów napisać: na takiego właśnie Kinga czekałam!

Udostępnij