Rzeczowa refleksja nad twórczością Cobena nie jest łatwa. Pisarz ten bowiem z książki na książkę coraz usilniej przekonuje nas, że w ramach popularnego, mającego przynieść rozrywkę, pisania, można zejść na najniższy poziom piekła. Czyli zafundować zabawę w stanie czystym. Bez namysłu, bez poważnych – nawet w tle – tematów. Czytadła klasyczne to przy Cobenie traktaty filozoficzne. A jego książki to już nawet nie jest literatura do pociągu. Chyba że na bardzo krótkiej trasie.

Myron Bolitar, ulubiony bohater Harlana Cobena – występuje w siedmiu powieściach – jest byłym współpracownikiem FBI, byłym koszykarzem, a obecnie agentem sportowym i detektywem amatorem. W wieku trzydziestu ponad lat otrzymuje zawodowy kontrakt w drużynie śmiało idącej po mistrzostwo NBA. Z powodu kontuzji przed laty nigdy nie zagrał na zawodowym parkiecie. Teraz powraca.

Ale to nie wsparcie, którego miałby udzielić zespołowi decyduje o comebacku. Rzeczywistym powodem zatrudnienia jest zlecenie detektywistyczne. Jedna z gwiazd drużyny – Greg Downing – właśnie  zniknęła. Nie po raz pierwszy, co prawda, ale po raz pierwszy przed meczami finałowymi. Zadaniem Bolitara jest odnalezienie gwiazdy.

Powodów zniknięcia Grega może być mnóstwo. Okazuje się, że był hazardzistą. Mógł też mieć kłopoty z handlarzami narkotyków. W dodatku osoba, z którą widziano go po raz ostatni, zostaje brutalnie zamordowana, a narzędzie zbrodni – zakrwawiony kij bejsbolowy – policja znajduje w garażu Downinga.
Badając wszystkie te tropy Bolitar nie zauważa najważniejszego, tego który wiąże się bezpośrednio z jego osobą. Kiedyś bowiem – jeszcze w okresie gry w lidze uniwersyteckiej – on i Greg byli rywalami…

Zadziwia upór pisarzy amerykańskich w ciągłym nawiązywaniu do tradycji czarnego kryminału. Nawet bowiem w takiej broszurze, jaką jest „Bez śladu” musi pojawić się wątek wynajęcia detektywa, którego później należy omotać i wykorzystać w jakimś niecnym celu. To wprowadzenie bohatera detektywa w środek intrygi, którą stara się rozwikłać, a której staje się częścią, by nie rzec narzędziem, jest tak nagminnie eksploatowane w literaturze za oceanem, że zaczyna być również zasadą fabularną w prozie kryminalnej europejskiej, a więc także polskiej – również tej na dobrym poziomie.

Europejczycy, Polacy! Zwracam się do was z apelem, byście nie korzystali już z tego rozwiązania. Bo się skończy jak u Cobena. Czyli szybko, sprawnie, śmiesznie może, ale niestety prymitywnie.