W ponury, zimowy dzień miło pomarzyć o lecie, pomyśleć o wakacyjnym wypoczynku. Często przychodzi nam na myśl słoneczna plaża, nagrzany słońcem złocisty piasek i pięknie szmaragdowe morze. Okazuje się jednak, że nie zawsze wyobrażenia idą w parze z rzeczywistością.

Małżeństwo z dzieckiem – znajomi Livii, narzeczonej komisarza – marzą o urlopie na Sycylii, ale chcą wypoczywać w luksusowych warunkach, toteż proszą komisarza o wynajęcie dla nich domku nad samym morzem. Jest pełnia lata i zadanie wydaje się niewykonalne. A jednak w pewnym pośrednictwie nieruchomości mają na wynajem dom, o jakim marzą letnicy. Po obejrzeniu willi komisarz dom wynajmuje, letnicy przyjeżdżają i... zaczynają się schody. I to dosłownie. Szybko okazuje się, że w domu są insekty (i nie tylko), i to w zastraszających ilościach. Ale nie to jest najgorsze. Znajomi Livii mają nieznośne dziecko: ponad miarę ruchliwe, wrzeszczące, nieposłuszne. Kiedy komisarz Montalbano dowiaduje się, że mały zniknął, nie bardzo ma ochotę angażować się w poszukiwania. Narzeczona nalega, a poza tym ten dom ma w sobie coś takiego... Przeszukanie domu i okolic z początku niewiele daje, jednak śledztwo posuwa się naprzód, a poszukiwania zaginionego dziecka to mały kamyczek, który ruszy lawinę intrygujących zdarzeń.

Z biegiem czasu komisarz pozna nietuzinkową historię budowy domu nad morzem i ludzi, którzy chcieli się tu wprowadzić. Jedno wydarzenie pociąga za sobą następne, jedno przestępstwo jest powiązane z kolejnym, a do tego sprawy służbowe plączą się ze sprawami prywatnymi. Jednym słowem: komisarz Montalbano znajdzie się w bardzo trudnej sytuacji życiowej, ale zrobi wszystko dla dobra śledztwa. W końcu sprawy osobiste kiedyś się ułożą.

Camilleri wspaniale opowiada historie, każda jego książka to prawdziwa uczta dla czytelników. I to nie tylko ze względu na smakowitą intrygę kryminalną, ale również dużą dozę dobrego humoru – zabawnych sytuacji nieodmiennie dostarcza obcowanie komisarza z telefonistą Catarellą. Jest w książkach Camillerego coś jeszcze: nie zapominajmy, że autor jest reżyserem. Wprawdzie teatralnym, nie filmowym, jednak klimat jego powieści przywodzi na myśl filmy Felliniego. W szczególności osoba głównego bohatera – Salvo Montalbano to wielki smakosz, miłośnik życia, umiejący docenić piękno w każdej postaci i we wszystkich dziedzinach życia oraz niewątpliwe uroki dobrze zastawionego stołu. La dolce vita, mimo że świat i ludzie niekoniecznie i nie zawsze.

Udostępnij