W paszczy szaleństwa

Oto przed naszymi oczami z szalejącej burzy śnieżnej, wyłania się położony na wzgórzu, odcięty od świata szpital psychiatryczny. Klinika nosi znaczącą nazwę Teufelsberg... Schronienia szukają tu dwie ofiary wypadku. Ktoś unieruchamia pług śnieżny. Jest Wigilia, nieliczny personel, pacjenci i tajemniczy goście muszą czekać do rana na ewentualną pomoc. A gdzieś tam na zewnątrz grasuje psychopatyczny seryjny morderca zwany Łamaczem. Tylko czy na pewno na zewnątrz? A może już jest w środku...

Ile takich książek już czytaliśmy! A jednak Sebastaian Fitzek potrafił na bazie tego, jak by się mogło zdawać, zużytego maksymalnie tematu stworzył coś nowego, innego i przede wszystkim przerażającego do szpiku kości.

Akcja biegnie dwutorowo – kilka dni przed lękiem i wiele lat po lęku. Czym jest ów lęk, długo pozostaje tajemnicą, możemy się tego jedynie domyślać, a już same te domysły przyprawiają o dreszcz trwogi. Większa część powieści rozgrywa się przed lękiem, a jest tak makabryczna, nieprzyjemna i przerażająca, że każe się zastanawiać – skoro to nie jest właściwy lęk, to co jeszcze gorszego może się przydarzyć grupce odciętych od zewnętrznego świata ludzi? Czy psychopata jest wśród nich, czy krąży po starym budynku, a może jest na zewnątrz...? To dobrze znane pytania, które zadaje sobie zwykle czytelnik prozy Agathy Christie. Ale tu kończą się podobieństwa. Fitzek obok gry z klasycznym kryminałem, ukochanymi przez wiktoriańskich autorów wierszykami, szaradami i zagadkami, na które natrafiają bohaterowie, stawia przede wszystkim na skonfrontowanie czytelnika z największymi pierwotnymi lękami i traumami. Bohaterowie boją się tego, czego my się często boimy, a na 121 stronie okazuje się, że prawie każdemu z nas przytrafiło się to, na co w skrajnej wersji cierpią ofiary Łamacza.

Równocześnie z nami, wiele lat po lęku, te zapiski czytają studenci pod okiem profesora, który również skrywa jakąś tajemnicę. To zagłębianie się w raport jest częścią tajemniczego eksperymentu, któremu dobrowolnie poddali się ochotnicy. Każde zdanie tekstu wydaje się znaczącą wskazówką albo pułapką. „Nikomu nie mogę ufać. Nikogo tu nie znam. Nawet samego siebie” – czytamy wraz ze studentami. I coraz bardziej przeraża nas możliwy wynik tego eksperymentu. Jest tyle możliwości. Żadna jednak nie dodaje otuchy czy nadziei. Fitzek, skutecznie jak mało który autor, mąci czytelnikowi w głowie.

Drodzy wielbiciele kryminałów, horrorów, thrillerów, roszad, łamigłówek i pokręconych zagadek – jeśli do tej pory nie zetknęliście się z powieściami tego niemieckiego mistrza pokręconego thrillera psychologicznego, musicie natychmiast ruszyć do księgarni, biblioteki lub znajomego i nadrobić ten brak. Gwarantuję, że nie pożałujecie. Oczywiście pod jednym warunkiem – że lubicie, gdy w środku nocy budzi was własny wrzask przerażenia!