To już czwarta sprawa mecenasa Guido Guerrieriego. Tym razem o tyle nietypowa, że bohater nie wykorzystuje w niej swoich prawniczych zdolności. Oto bowiem znajomy prosi Guida o pomoc w sprawie zaginięcia młodej kobiety – nie potrzebuje jednak jego pomocy prawnej, a raczej zdolności detektywistycznych. Zapracowany Guerrieri od czasu do czasu odbiera telefon od przyjaciela-adwokata Sabino Fornellego, który specjalizuje się w prawie cywilnym i gdy któryś z jego klientów ma poważne problemy karne, zwraca się o pomoc do Guida. Jednak tym razem jest zupełnie inaczej. Zrozpaczeni rodzice szukają zaginionej córki, chcą wznowienia śledztwa, ale to będzie możliwe, gdy znajdzie się jakiś nowy ślad. Guido zaprasza państwa Ferraro na rozmowę, aby dowiedzieć się, jakimi są ludźmi i czego od niego oczekują. Antonio i Rosaria to spokojne małżeństwo, załamane zaginięciem córki, niczym się niewyróżniającej studentki, która zniknęła w drodze z Bari do Rzymu. Nie godząc się na zamknięcie śledztwa, próbują na własną rękę szukać rozwiązania. I tu może być pomocny nieznany im wcześniej adwokat. Guerrieri próbuje poznać środowisko, w którym obracała się zaginiona dziewczyna, rozmawia z jej przyjaciółkami i początkowo nie udaje mu się ustalić nic nowego. Jak to często bywa, pierwszym podejrzanym staje się były chłopak zaginionej.

Sprawa z biegiem czasu przyjmuje nieoczekiwany obrót, choć – przyznaję – po Gianrico Carofiglio spodziewałam się mniej oczywistego splotu wypadków. A jednak książkę czyta się dobrze, jak zwykle zresztą utwory tego autora. Spotykamy na kartach powieści ludzi czytających i to jest miły smaczek. Guido odbywa bowiem podróż w towarzystwie taksówkarza, który wozi w swoim samochodzie całą bibliotekę, ponieważ – jak twierdzi – musi mieć książki do czytania zależnie od nastroju. Taksówkarz opowiada też, że czytanie odmieniło jego życie. Książki odkrył dopiero jako dorosły człowiek przy okazji leczenia się  u logopedy, który kazał mu czytać na głos. Z czasem nakaz lekarski zmienił się w miłe sercu przyzwyczajenie. Guido Guerrieri także mnóstwo czyta, książki są dla niego tak samo ważne jak poranna kawa (zresztą kupując rano kawę, kupuje też książki, wstępując do księgarnio-kawiarni). Literackie pasje podsuną mu również rozwiązanie w sprawie zaginionej studentki: przypomni sobie bowiem kwestię z jednej z historii o Sherlocku Holmesie: „Kluczem do rozwiązania zagadki jest coś, co się nie wydarzyło”.

Czytając tę historię, właściwie nie ma się wrażenia, że to kryminał, a raczej powieść obyczajowa z wątkiem sensacyjnym. Chyba po raz pierwszy miałam wrażenie, że główny bohater to alter ego autora – zmagający się z kryzysem wieku średniego prawnik ze słonecznego Bari, który stara się jak najlepiej wykonywać swój zawód, nie bardzo ma czas na życie osobiste, a o problemach codziennego bytowania dyskutuje wieczorami z „panem Workiem”, czyli… workiem treningowym. Ta przepojona sarkastycznym humorem historia bardzo dobrze nadaje się na miłe, wiosenne wieczory – czytana przy kieliszku schłodzonego, białego wina dobrze wpłynie na zmęczonego całodzienną gonitwą czytelnika. Zakończenie może ciut rozczarowuje – przynajmniej mnie rozczarowało nieco, bowiem mecenas Guerrieri wydawał mi się dotychczas mądrym facetem. Ale z drugiej strony: czyż mądrym facetom nie zdarzają się w życiu potknięcia osobistej natury? Ważne, że w newralgicznym momencie Guido potrafi zrobić znakomity użytek ze swojej głowy.