W tym tygodniu również sięgnęłam po tak zwanego pewniaka – kryminał Ann Cleeves, autorki, którą znam i cenię. Jej poprzednie powieści, „Biel nocy” i Czerń kruka”, obie rozgrywające się na Szetlandach, bardzo przypadły mi do gustu. I to nie tylko ze względu na dobrze poprowadzoną intrygę i ciekawą zagadkę. Bardziej nawet z powodu mocno skandynawskiego klimatu. Autorka kładzie duży nacisk na budowanie nastroju przez opisy krajobrazu, pogody czy charakterystycznych dla okolicy zabudowań. Wszystkie te elementy znakomicie pomagają zagłębić się w snute przez pisarkę mroczne opowieści.

W przypadku „Drogi przez kłamstwa” jest podobnie, chociaż tym razem rzecz dzieje się w Yorkshire. Kryminał zalicza się do serii „Vera”, opowiadającej o kryminalnych sprawach bardzo nietypowej policjantki Very Stanhope. Książki zostały zekranizowane jako serial z Brendą Blethyn w roli głównej; wylądował on u mnie obecnie na szczycie listy pozycji do obowiązkowego obejrzenia.

Tym razem Verze zostaje przydzielona sprawa sprzed dziesięciu lat. Policja postanawia wznowić śledztwo dotyczące zabójstwa Abigail Mantel, której ciało odnalazła jej najlepsza przyjaciółka Emma. Za morderstwo zostaje skazana kochanka Keitha, ojca Abigail. Jeanie Long niezmiennie przez dziesięć lat spędzonych w więzieniu upiera się przy tym, że jest niewinna. Gdy po dekadzie nie dostaje warunkowego zwolnienia, popełnia samobójstwo. Niemalże w tym samym czasie na policję zgłasza się człowiek, który może zaświadczyć, że Jeanie nie mogła dokonać zbrodni. Vera jest zdeterminowana, by odkryć tożsamość prawdziwego mordercy.

Narracja prowadzona jest z kilku punktów widzenia, dzięki czemu poznajemy myśli, marzenia, lęki i sekrety zaangażowanych w sprawę postaci. Również sama Vera, osoba fizycznie, łagodnie mówiąc, nieatrakcyjna, a w zachowaniu obcesowa, gburowata, niekiedy złośliwa, a cały czas przebiegła, zostaje nam przedstawiona oczami innych bohaterów. Momentami przypomina ona wiedźmę albo potwora z bajki, który bacznie obserwuje swoich podejrzanych, popijając niewinną herbatę i zagryzając ciastkiem.

Sposób, w jaki autorka zagłębia się w psychikę postaci, przypomina mi nieco recenzowaną przeze mnie w zeszłym tygodniu P. D. James. Cleeves również nie waha się wyciągać przed czytelnikiem nieprzyjemnych, mrocznych, brzydkich cech ludzi, których opisuje. Nie zawsze są to rzeczy straszne i przerażające, czasami po prostu smutne, małostkowe, żenujące, takie, o jakich człowiek niechętnie myśli.

Z podobną pasją pisarka opisuje surową nadmorską przyrodę małego portowego miasteczka. Czuć wilgoć w powietrzu, czuć słone morskie krople i przeszywający na wskroś lodowaty wiatr. Widzimy puste pola, ponury krajobraz i pojedyncze zabudowania. Architektura, podobnie jak pogoda i przyroda, jest również ważnym elementem składającym się na tę opowieść. Warto zwrócić uwagę na to, jak domy, w których mieszkają bohaterowie Cleeves, odzwierciedlają ich cechy charakteru i tajemnice ich duszy.

Udostępnij