Historia pewnego zdjęcia

„Trzeci zamach” to trzecia powieść Piotra Głuchowskiego, dziennikarza i reportażysty. Dwie poprzednie, „Umarli tańczą” i „Lód nad głową”, były nominowane do Nagrody Wielkiego Kalibru, przyznawanej najlepszej powieści kryminalnej bądź sensacyjnej roku. Czy taki sam los czeka nową powieść Głuchowskiego – nie wiem, ale widzę przed nią spore nadzieje.

Głównym bohaterem „Trzeciego zamachu”, podobnie jak poprzednich powieści pisarza, jest dziennikarz Robert Pruski. Historia rozpoczyna się od zdjęcia opublikowanego przez „Fakt”, na którym magnat katolickich mediów, ksiądz Franciszek Kosma Drozd, pojawia się na Fuertaventurze w towarzystwie pornocelebrytki. Media ekscytują się „romansem”, a Pruski, któremu wydawnictwo zleciło napisanie biografii obojga, postanawia dociec, co ksiądz tak naprawdę robił na Wyspach Kanaryjskich. Dziennikarskie śledztwo prowadzi go coraz głębiej i głębiej w przeszłość, aż do kulis pewnego zamachu.

Choć powieść zaczyna się, jak przystało na rasowy kryminał, sceną śmierci, to zdecydowanie thriller polityczny. A jedną z typowych cech thrillera, jak wskazuje jego nazwa, jest wzbudzanie napięcia. Głuchowskiemu udaje się to świetnie, a robi to, wykorzystując jedną z najprostszych metod: odliczanie. Czytelnik z niecierpliwością pochłania kolejne strony i rozdziały, by dowiedzieć się, jak doszło do tragedii w Białołęce opisanej w prologu i kto tak naprawdę zginął. Nie ma też w „Trzecim zamachu” obyczajowych dłużyzn. Z miejsca wchodzimy w akcję i razem z dziennikarzem szukamy prawdy o tajemniczym zdjęciu, które okazuje się punktem wyjścia dla potężnego dziennikarskiego śledztwa. Prywatne dylematy i zajęcia Pruskiego (przede wszystkim jego skomplikowane stosunki z kobietami) oraz innych pojawiających się w książce postaci stanowią tylko przerywnik – najczęściej dość smutny – w trudnej historii o grze wywiadów. I czynią z bohaterów powieści wielowymiarowe, wiarygodne, nie papierowe marionetki, których jedynym życiowym celem jest rozwiązanie historycznej zagadki.

Głuchowski poprzednimi powieściami udowodnił, że potrafi wciągnąć czytelnika w stworzony przez siebie świat. Nie inaczej jest w „Trzecim zamachu”, choć proporcje między akcją a opisowymi fragmentami niezbędnymi dla zrozumienia historii nieco się tutaj zmieniły na korzyść tych drugich. Język też nie jest dla czytelnika niespodzianką – zwięzły, momentami niemal reporterski styl Głuchowskiego pozwala skupić się na fabule. A ta jest mocno osadzona we współczesnej rzeczywistości. Chyba nikomu nie trzeba tłumaczyć, kogo przypomina ksiądz Franciszek Kosma Drozd: właściciel katolickiego imperium medialnego, ultrakonserwatysta, wszędzie doszukujący się spisków i zła, mówiący z bardzo specyficzną manierą. Do tego – tu już wchodzimy w fikcję literacką – budowniczy największego w Polsce (a może i na świecie?) pomnika Jana Pawła II, który stanie się dla akcji bardzo ważny. Polityka, religia, duże pieniądze i gra wywiadów – to najważniejsze składniki „Trzeciego zamachu”. I wyszedł z nich bardzo smakowity koktajl.

Nie przepadam za powieściami, w których pojawiają się postaci znane z pierwszych stron gazet. Wolę świat całkowicie fikcyjny (a przy tym jak najbardziej prawdopodobny). Wątki o zamachach, intrygach i szpiegach to też nie moja bajka. Tymczasem „Trzeci zamach” pochłonął mnie całkowicie i nie byłam w stanie odłożyć książki, zanim nie dobrnęłam do ostatniej strony. I to chyba jej najlepsza rekomendacja.

 

Udostępnij