Harjunpää i dręczyciel kobiet, Matti Joensuu

Wszystkiemu winne są kobiety?

Jak działa umysł człowieka, który krzywdzi kobiety? Dlaczego nie umie przestać i dlaczego w ogóle zaczął? Czy ma to związek z jego przeszłością, czy też jest wyłącznie wytworem jego chorego umysłu? Czy wszystkiemu winna jest kobieta, czy może nic nie jest tak oczywiste i jednostronne? Timo Harjunpää zmierzy się w powieści Mattiego Joensuu właśnie z tymi pytaniami.

Kiedy zobaczyłam po raz pierwszy książkę „Harjunpää i dręczyciel kobiet”, dobrą chwilę zastanawiałam się, co znaczy słowo Harjunpää, bowiem język fiński jest mi zupełnie obcy. Dzięki bogom za tylną okładkę! Timo Harjunpää to dzielny policjant z fińskiego Wydziału Kryminalnego. W czasie, kiedy toczy się akcja powieści, jest on przytłoczony właściwie wszystkim: w pracy zdecydowanie brakuje mu ludzi i nawet nadgodziny nie wystarczają na bieżące ogarnianie spraw, w domu natomiast dręczy go strach o zdrowie jego żony Elisy.

Jakby tego było mało, trafia mu się sprawa gwałtu. Sprawa, która wzbudza kontrowersje i wiele sprzecznych uczuć i sprawia, że mężczyzna ją prowadzący czuje się kompletnie nie na miejscu, jako przedstawiciel płci wyrządzającej tak tragiczną w skutkach krzywdę. Uczucia targające Timem przywróciły mi wiarę w ludzkość i w to, że ludzie jednak potrafią uwierzyć, że kobieta nie jest tu winna. Niestety, wśród policjantów znajdują się także ci, dla których Biuro Przestępstw na Tle Seksualnym to w ironicznym skrócie Biuro Seksu... W tej książce nic nie jest jednoznaczne. Autor naprzemiennie przedstawia wydarzenia od strony stróżów prawa oraz sprawcy. Czytelnik może zapoznać się z myślami gwałciciela, które wcale nie są całkowicie czarne. Mamy możliwość zobaczenia, że w innych okolicznościach, wychowany w inny sposób, być może byłby innym człowiekiem. Co za wspaniała analiza psychologiczna w tak niewielkiej książce!

Dzięki szczegółowym opisom pracy policji w Helsinkach widzimy, że CSI nijak się ma do rzeczywistości. Co ciekawe, ta drobiazgowość w najmniejszym stopniu nie nuży. Raczej uświadamia, że nie da się wszystkiego przyspieszyć, że nie można ominąć braków kadrowych ani finansowych. Joensuu zgrabnie wtrąca wątki poboczne, z pozoru nieistotne, ale jednak pozwalające wczuć się w atmosferę pracy zwykłego fińskiego policjanta.

Choć to mniej istotna cecha, należy pogratulować wydawnictwu doboru papieru i czcionki – książkę czyta się dzięki takim szczegółom znacznie przyjemniej. To już drugi tom przygód tego charakterystycznego nadkonstabla helsińskiej policji wydany w Polsce przez wydawnictwo Kojro. Już – albo dopiero drugi; Matti Yrjänä Joensuu napisał ich aż dziesięć. Pierwszy – „Harjunpää i kapłan zła” został nawet zekranizowany (a film mogę polecić każdemu fanowi kina skandynawskiego, bo ma jego najlepsze cechy!). Ze smutkiem przeczytałam, że autor książek już nie żyje. Pocieszające jest to, że zostawił po sobie tak wiele świetnych pozycji w literaturze skandynawskiej.

 

Udostępnij