Czy Czerwony Kapturek bał się, stając oko w oko z Wilkiem? Na pewno nie tak, jak bohaterki powieści Johna Katzenbacha. Wyobraźcie sobie, że dostajecie list, którego treść zmienia całe wasze dotychczasowe życie. Dodajcie do tego fakt, że doskonale znacie zakończenie bajki, choć nie wiecie, którą wersję wybrał Wilk. Czy zwycięży zło i morał z bajki będzie taki, że nie należy wierzyć w słodkie słówka i niewinne oczęta? A może ofiara, którą naznaczył zabójca, ma szansę zmienić bieg wydarzeń i Zły Wilk będzie musiał poszukać innej uczty?

Czerwony Kapturek. Kto z nas o nim nie słyszał? Ma babcię, która mieszka w lesie i na którą ma ochotę Zły Wilk. Jak wszyscy wiemy, ta bajka kończy się dobrze: dzielny leśniczy ratuje sytuację. Jest jednak wiele wersji tej historii i nie wszystkie kończą się dobrze dla Czerwonego Kapturka. Są takie, w których Zły Wilk topi się w korycie w ślad za cudownie pachnącą kiełbasą (bracia Grimm), są i takie, w których jednak zjada Kapturka (Charles Perrault). Jak widać, bajki wcale nie muszą mieć dobrego zakończenia, ale niechybnie płynie z nich morał. Jaki płynie z książki „Czerwone kapturki. Numer 1, numer 2, numer 3” Johna Katzenbacha? Przekonajcie się sami.

Poznajemy trzy bohaterki w różnym wieku i o różnym statusie społecznym. Nie łączy ich nic poza tym, że wszystkie mają rude włosy. Czy to powód zbyt banalny, by chcieć kogoś zabić? A może właśnie idealny? Przecież potrzeba mnóstwo czasu, by śledczy wpadli na ten trop. Zbrodnia idealna? Prawie! Wielki Zły Wilk (który naprawdę jest mistrzem w tym, co robi), nie przewidział jednej możliwości – strach może łączyć, a chęć życia może wyzwolić ogromne pokłady odwagi. Czy zło zatriumfuje? A może ta bajka skończy się inaczej?

John Katzenbach to dla wielu czytelników autor bestsellerowych kryminałów. Ja spotykam się z jego twórczością pierwszy raz i mogę stwierdzić, że jest dużo racji w pochlebnych opiniach na jej temat. Książka jest spójna, wszystkie czyny bohaterów mają przewidziane konsekwencje. Z bibliografii autora można wywnioskować, że lubuje się on w thrillerach psychologicznych. A napisanie dobrego thrillera psychologicznego, pozbawionego błędów konstrukcyjnych i logicznych, poprzedzone wcześniejszym żmudnym wyszukiwaniem informacji, jest już sztuką. Tę sztukę Katzenbach z całą pewnością opanował. „Czerwone kapturki” czyta się jednym tchem, przechodząc od monologów Wielkiego Złego Wilka do dialogów trzech Kapturków, często przestraszonych. Autor płynnie przechodzi w narracji między różnymi postaciami, a czytelnik nie ma wrażenia, że gubi wątki. Bohaterki, wcielone w role Kapturków, przechodzą na kartach książki swoistą metamorfozę i ten fascynujący proces możecie prześledzić także wy.