Wywiad z Kamilem Staniszkiem

Na szczęście nie inspirowała fabuły ani osób przedstawionych w powieści. Miejsce, w którym żyję, jest zdecydowanie przyjaźniejsze i mniej brutalne niż to, które zostało opisane w książce. Ludzie są pogodniejsi, sympatyczniejsi i uczciwsi. Nikt nie gania dziennikarzy z bronią, nie szantażuje ani nie grozi ich rodzinom. Praca lokalnego dziennikarza jest bardzo ciekawa, ale nie aż tak ciekawa jak ta, którą przedstawiłem w „Kociej Mordzie”. I bardzo dobrze. W przeciwnym razie miałbym problem z wykupieniem polisy na życie i zamiast pisać książki, zastanawiałbym się, co zrobić, żeby nie dać się zabić.

 

 

Nie bał się pan, że w lokalnym środowisku ludzie będą szukali w książce analogii i podobieństw? W „Kociej Mordzie” mamy do czynienia z samorządowcami gangsterami, brudnymi interesami prowadzonymi na styku biznesu i samorządu. Może Staniszek chciał powiedzieć w książce o czymś, o czym nie mógł lub bał się napisać w gazecie?

Gdy pisałem, zupełnie o tym nie myślałem. Podświadomie tworząc bohaterów uciekałem od rzeczywistości, ale jednocześnie w kilku miejscach celowo nawiązałem do wydarzeń, które faktycznie zaistniały. Były to jednak wydarzenia poboczne i zupełnie nieistotne dla fabuły, takie jak choćby spór powiatu z gminą o rewitalizację parku miejskiego.
Zanim „Kocia Morda” się ukazała, znajomi sugerowali mi, że niektórzy będą próbować odszukiwać się w tej książce, a jak się znajdą, to się obrażą. Nic takiego się nie stało. „Kocią Mordę” czytało wiele osób związanych z piaseczyńskim samorządem i ich reakcje były bardzo pozytywne. Ciepłe słowa o książce wypowiedział także burmistrz Piaseczna, co było dla mnie bardzo cenne, ponieważ wiem, że prywatnie jest on wielkim fanem kryminałów. Książka w Piasecznie została bardzo ciepło przyjęta.

 

 

Od lat sporo piszę o muzyce metalowej, więc część osób, które czytują moje recenzje i relacje z koncertów, sięgnęło także po „Kocią Mordę”. Trafiłem też z książką do grona miłośników polskich kryminałów dzięki patronatowi medialnemu Portalu Kryminalnego. Jednak „Kocia Morda”  jak dotąd nie trafiła do księgarni poza Piasecznem. Dostępna jest tylko w sprzedaży wysyłkowej.

 

 

 

Nie spodziewałem się, że zainteresowanie może być aż tak duże. Zanim wydałem „Kocią Mordę”, naczytałem się w internecie o tym, że w Polsce prawie nikt nie kupuje książek, uznani autorzy sprzedają marne nakłady, a debiutanci praktycznie nie mają żadnych szans, by zaistnieć. Lament podnoszony na forach internetowych był tak duży, że zacząłem się zastanawiać, czy w ogóle jest sens iść z książką do drukarni i czy nie rozsądniej będzie wypuścić ją ze swojej biurowej drukarki. Okazało się jednak, że połowa nakładu, który miał mi wystarczyć na dwa-trzy lata, rozeszła się w dwa tygodnie i po prostu nie miałem już czego dystrybuować.

 

 

Skłamałbym, mówiąc, że wydawcy rzucają się na debiutantów. Aby trafić do czytelnika, należy najpierw zainwestować w promocję, bez pewności czy ta inwestycja się zwróci. Nic dziwnego, że chętniej wydaje się książki sprawdzonych autorów, albo tych, którzy są już znani i rozpoznawalni w mediach na tyle, by swoim nazwiskiem podciągnąć sprzedaż.
Kilka wydawnictw wyraziło zainteresowanie „Kocią Mordą”. Niektóre oczekiwały „partycypacji w kosztach wydania”, która okazała się cztery razy droższa niż wydanie książki samodzielnie.
Otrzymałem też jedną poważną i interesującą ofertę od dużego wydawnictwa. Warunkiem wydania było jednak wyrzucenie z książki Piaseczna. Zdaniem wydawcy Piaseczno jest zbyt mało rozpoznawalne, by stać się atrakcyjnym miastem dla akcji powieści kryminalnej i zainteresować większe grono osób. Nie zgodziłem się na to. Bardzo zależało mi na tym Piasecznie. Chciałem, by moje rodzinne miasto miało swój kryminał.

 

 

Już jest – kilka dni temu skończyłem książkę „Zemsta ma smak czerwieni”. To dalsze losy  Andrzeja Kalickiego i jego redakcyjnych kolegów. Wietnamska mafia, intryga mająca na celu zmianę burmistrza Konstancina-Jeziorny, bijatyki, strzelaniny, romanse... Moi książkowi bohaterowie rozkręcili się na całego, a ja wraz z nimi. Mam nadzieję, że wyszła mi książka ciekawsza, bardziej wielowątkowa i bardziej zaskakująca niż debiut.   

 

 

Moje kryminały powstają w dwa-trzy tygodnie. Gdyby nie praca i codzienne obowiązki to pewnie udałoby mi się skrócić ten czas do tygodnia. Pisanie wciąga mnie tak samo jak czytanie i niezależnie od tego, czy spędzam z książką czas jako pisarz, czy jako czytelnik, to rozwój fabuły jest dla mnie równie tajemniczy i zaskakujący. Mam ogólny zarys tego, o czym chcę napisać, ale gdy akcja nabiera tempa, przestaję ją kontrolować i daję ponieść się wydarzeniom.

 

 

Nie, już pracuję nad czymś nowym. Aktualnie w głowie mam zarys pięciu kolejnych książek o zupełnie innej tematyce. Oczywiście wszystko wyjdzie podczas pisania, ale w najbliższym czasie tematy związane z Piasecznem zamierzam porzucić.

 

 

Wstyd przyznać, ale nie znam się zupełnie na kryminałach. Ze dwadzieścia lat temu przeczytałem „Morderstwo w Orient Expressie”, a ostatnio sięgnąłem po Zygmunta Miłoszewskiego i Marka Krajewskiego. Do tego jakiś Lee Child przeczytany na plaży i Harlan Coben pochłonięty kiedyś w pociągu. To zdecydowanie zbyt mało, by wypowiadać się na temat ulubieńców. Czułem się nieco zakłopotany, gdy na spotkaniu autorskim czytelnicy pytali mnie o rzekomy wpływ na mój sposób pisania wywarty przez autorów, których nazwiska po raz pierwszy słyszałem z ich ust. Planuję to kiedyś nadrobić.