Podwarszawskie sensacje

„Zemsta ma smak czerwieni” to druga powieść Kamila Staniszka. Książki wydawane przez samych autorów, w tak zwanym selfpublishingu, zawsze budzą moje obawy: a co, jeśli taki autor zanadto wierzy w swoje możliwości i stracę kilka godzin na słabą lekturę? Na szczęście Staniszek jest jednym z tych pisarzy, którzy mają podstawy sądzić, że czytelnicy powinni poznać ich twórczość, mogłam więc odetchnąć z ulgą – i to już po pierwszych, zaskakująco wręcz dobrych, rozdziałach.

Bohaterami powieści są dziennikarze „Kuriera Wieczornego”. To gazeta wydawana w Piasecznie, zasięgiem i tematyką obejmująca również kilka innych podwarszawskich miejscowości. Kiedy więc jeden z szanowanych mieszkańców Konstancina-Jeziorny zostaje przyłapany nago w dziwnych okolicznościach, w gazecie ukazuje się artykuł na ten temat. Jego skutki okazują się trudne do przewidzenia. A to dopiero początek zdarzeń: wkrótce jeden z dziennikarzy wplątuje się w dziwny romans, drugi naraża się wietnamskiej mafii, a redakcję odwiedza tajemniczy Piotr Tamara, próbujący znaleźć w niej miejsce dla „swojego” człowieka – a przecież redaktorzy chcą pozostać niezależni… Splot tych wydarzeń prowadzi do iście sensacyjnego zakończenia.

No właśnie – pierwsze, co zwraca uwagę, to przynależność gatunkowa powieści. „Zemsta ma smak czerwieni” zdecydowanie nie jest kryminałem. Walka protagonisty – Andrzeja Kalickiego – ze złem w postaci tajemniczego wietnamskiego olbrzyma i jeszcze bardziej tajemniczego polskiego biznesmena, liczne zwroty akcji, płatni zabójcy, mafia i nagłe zgony, opisywane i traktowane z lekkością (owszem, wywołują one emocje, ale szybko zostają zagłuszone przez inne wydarzenia) – to wszystko jednoznacznie wskazuje, że książka Staniszka jest powieścią sensacyjną. I to całkiem niezłą: autorowi do końca udaje się utrzymać czytelnika w napięciu.

Autor nie poświęca zbyt wiele miejsca rysunkowi postaci, w związku z czym są dosyć proste. Mamy więc skrzywdzone przez życie Andrzeja Kalickiego, który nie radzi sobie z agresją, przez co nieustannie ładuje się w kłopoty, i Alberta Nowackiego, który robi to samo, ale nie z powodu agresji, a nadmiernego upodobania do romansów. Pojawiają się tu też liczne drugoplanowe, ale kluczowe dla intrygi postacie: szara eminencja Konstancina (i nie tylko), wietnamski morderca i królowa majonezów. Przyznaję, to mieszanka niezbyt wiarygodna – ale gwarantująca dynamikę powieści. „Zemsta…” wciąga bowiem tak właśnie, jak wciągają dobre sensacje: nie skomplikowanym rysunkiem bohaterów i wiarygodnością, a dynamiczną, wciągającą akcją.

Nie mogę jednak przemilczeć tytułu, który od pierwszych chwil budził moje wątpliwości. Synestezja (bo jak inaczej czytać „smak czerwieni”?) kojarzy mi się z poezją, nie z kryminałem czy sensacją. I choć na koniec okazuje się, że tytuł da się łatwo wytłumaczyć nawet bez poetyckich skojarzeń, wciąż uważam, że niezbyt pasuje do tego typu powieści. To upodobanie autora do poetyzacji da się zresztą dostrzec również w stylu, jakim została napisana powieść. Staniszek bardzo sprawnie posługuje się materią języka, dzięki czemu powieść czyta się lekko, niekiedy jednak styl typowy (i moim zdaniem najbardziej pasujący) kryminałowi – prosty, zwięzły język, udane, acz nieprzesadzone opisy – przerywają ni stąd, ni zowąd kwieciste wtręty. Zupełnie niepotrzebnie. Na szczęście jest ich na tyle mało, że nie psują całościowego odbioru powieści. Dobrze za to wypadają tytuły poszczególnych rozdziałów – budowane jak tytuły tabloidowych „artykułów”, są swego rodzaju „mrugnięciem” do czytelnika.

Jeśli więc macie ochotę uprzyjemnić sobie upały odrobiną polskiej, niezobowiązującej, acz wciągającej sensacji – powieść „Zemsta ma smak czerwieni” Kamila Staniszka będzie dobrym wyborem.

Ewa Dąbrowska

Zemsta ma smak czerwieni
Kamil Staniszek
Wydawnictwo Stanpress
Piaseczno 2015

Recenzja poprzedniej powieści autora, "Kocia morda"
Wywiad z Kamilem Staniszkiem

Udostępnij