Gdy grzebanie w przeszłości rzuca cień na przyszłość

Kto kłamie, a kto mówi prawdę? Czy prywatny detektyw Cormoran Strike będzie w stanie udowodnić, że głośne samobójstwo wcale nim nie było? A może, mimo przeczucia brata słynnej modelki, które udziela się Strike’owi, prawda okaże się jednak zgodna z ustaleniami policji? Jak detektyw poradzi sobie z nową sprawą i, co być może ważniejsze, czy odnajdzie się ponownie w swoim życiu? Jak bardzo zawistni potrafią być ludzie z bliskiego otoczenia i czy paparazzi potrafią przyczynić się do śmierci gwiazdy?

W „Wołaniu kukułki” narracja jest prowadzona dwutorowo – z poziomu gruboskórnego detektywa oraz jego uroczej asystentki, która trafiła do agencji zupełnym przypadkiem i w dość niefortunnych okolicznościach. Autor sprytnie połączył nowe śledztwo z przeszłością Cormorana oraz jego aktualną sytuacją osobistą – wszystko jest spójne, a elementy układanki stopniowo zaczynają układać się w logiczną całość. Zarówno Robin, jak i Cormoran wydają się bardzo realni i mają typowe problemy – dziwne związki i brak ciągłości pieniężnej. Jak potoczą się ich losy, gdy detektyw postanowi przyjąć tę z pozoru beznadziejną sprawę domniemanego samobójstwa? Choć trudno uwierzyć, że Strike odkrywa coś, co pominęła policja, można to podciągnąć pod nieudolność systemu i „oczywistość” tej zbrodni, a może także presję szybkiego rozwiązania zbyt głośnej sprawy.

Piękne w tej książce jest śledztwo. Jego proces opisany na kartach powieści przypomina dobre kryminały Agaty Christie i jednocześnie nawiązuje do współczesnych problemów, z którymi nie wszyscy potrafimy sobie poradzić – wojny, narkomanii, ogromnych pieniędzy czy też ich braku. Wachlarz osobistości, które spotykamy, pozwala zapoznać się z najróżniejszymi reakcjami na zbrodnię, dzięki czemu czytelnik sam decyduje, komu wierzy, a kogo uznaje za wierutnego kłamcę. Czy rozwiązanie tej sprawy jest banalnie proste, czy kryje się w niej drugie dno?

Robert Galbraith to pseudonim artystyczny… J. K. Rowling. Całe szczęście, że przeczytałam o tym dopiero na koniec lektury, bo mogłabym oczekiwać od tej książki czegoś, czemu nie byłaby w stanie sprostać. „Wołanie kukułki” to bardzo udany kryminał w dobrym, dawnym stylu. Minimum medycyny sądowej i prawniczego bełkotu, za to ogromna doza dedukcji, mozolnej pracy detektywistycznej i dążenia po nitce do kłębka. W tej zbrodni nie ma nic wykwintnego, a koniec może się wydać banalny – a jednak czyta się tę książkę z przyjemnością, oddając się powolnemu biegowi zdarzeń.

J. K. Rowling, rozpoczynając serię o Cormoranie Strike’u jako Robert Galbraith, udowodniła, że w pisaniu kryminałów też jest niezła. Jedyne, do czego można się przyczepić, to zupełnie niepotrzebne tłumaczenie na polski słów, które już na dobre weszły do naszego języka (na przykład lunch – lancz). Ale i tak z prawdziwą przyjemnością sięgnę po drugą część przygód osobliwego prywatnego detektywa, zatytułowaną „Jedwabnik”. Tym bardziej że cykl ma być zekranizowany w formie serialu.  

 

Udostępnij