Czasami życie stawia pytania, na które nie ma odpowiedzi

„Koszmarna cisza” to druga przetłumaczona na język polski powieść Wulfa Dorna. Ten niemiecki pisarz jest obecnie pracownikiem kliniki psychiatrycznej, zajmuje się też – razem z grupą psychiatrów z różnych krajów – projektem, który ma poprawić sytuację osób po traumatycznych przejściach. Nieszczególnie więc dziwi fakt, że akcja obu jego powieści toczy się właśnie w klinice psychiatrycznej, zwanej Leśną Kliniką. Autor wprowadza jednak różnych bohaterów: w „Po drugiej stronie jaźni” bohaterką była doktor Ellen Roth, natomiast w „Koszmarnej ciszy” poznajemy psychiatrę Jana Forstnera.

Jan wiele przeżył jako dziecko: był świadkiem śmierci sąsiadki, a jego młodszy brat Sven przepadł bez śladu. Teoretycznie jednak ułożył sobie życie: wyprowadził się z rodzinnego Fahlenberga, został psychiatrą, ożenił się. Wszystko runęło jednak jak domek z kart, kiedy Jan przeżył załamanie nerwowe. Stracił pracę i żonę. Kiedy więc do Jana odzywa się stary znajomy jego nieżyjącego już ojca, również psychiatry, i proponuje mu pracę w klinice psychiatrycznej, Jan zgadza się bez wahania. Wkrótce jednak staje się świadkiem samobójstwa pacjentki Leśnej Kliniki. Próba wyjaśnienia jego przyczyn doprowadzi psychiatrę do prawdy o traumatycznych wydarzeniach z przeszłości.

„Koszmarna cisza” to thriller psychologiczny. Nie tylko dlatego, że jego bohaterem jest psychiatra, a akcja toczy się w klinice psychiatrycznej. Autor zagłębia się w psychikę bohaterów, przede wszystkim Jana Forstnera. Historia psychiatry zmagającego się z przeszłością i próbującego wyjaśnić tajemnicę zniknięcia brata jest intrygująca i pokazuje, że każdy musi sam poradzić sobie ze swoimi koszmarami. Jak większość thrillerów, powieść Dorna porusza temat wpływu przeszłości na teraźniejszość. Tutaj ten wpływ jest podniesiony do ekstremum: bez rozwiązania tajemnicy z przeszłości bohater nie ma przyszłości.

Szczerze mówiąc, „Koszmarna cisza” to thriller jakich wiele. Autor poprawnie wykorzystuje wszystkie chwyty typowe dla gatunku: prowadzi akcję w wyważonym tempie, nie pędząc tak, by oszołomić, ale też nie nudząc, zawiesza ją w krytycznych momentach, zmienia perspektywę przedstawiania wydarzeń, a fragmenty o sprawcy podsycają aurę tajemniczości. Wisienką na torcie jest sensacyjne zakończenie. Dostajemy więc powieść zbudowaną ze schematów. Ale powieść niemieckiego pisarza ma tę podstawową cechę, bez której thriller nie mógłby istnieć: wciąga. I to wciąga tak, że nie sposób się od niej oderwać. Jeszcze tylko jeden rozdział, i kolejny, i jeszcze jeden… I zanim się spostrzeżemy, jest środek nocy, a my właśnie skończyliśmy czytać. I dlatego mimo zastrzeżeń – spośród których na pierwszym miejscu są ów brak oryginalności i fakt, że bohater ma za sobą trochę zbyt dużo przeżyć jak na jednego człowieka – mogę z czystym sumieniem polecić "Koszmarną ciszę" każdemu, kto szuka rozrywki. Nie jest to jakaś wybitna książka, ale miłośników thrillerów nie powinna rozczarować.

Ewa Dąbrowska

 
Koszmarna cisza
Wulf Dorn
Przekład: Barbara Niedźwiecka
Wydawnictwo Sonia Draga
Katowice 2015

Udostępnij