Stołeczna policja wraca do akcji

W jakim stopniu warto wierzyć swojemu umysłowi? Czy przypadkiem nie płata nam figla i nie zwodzi na manowce? W co Witczak ma wierzyć? Czy powinien działać zgodnie ze swoją intuicją, czy słuchać tego, co dyktują mu inni? Jak sprawdzą się metody śledcze Hifa bez Witczaka obok? To on był zawsze opoką, a jednocześnie enigmą wydziału kryminalnego stołecznej policji. Jego gwiazda przygasła, ale zbrodni nie ubywa, Hif pracuje ponad miarę, a życie prywatne wali mu się na łeb, na szyję. Czy podoła?

Hif został sam na polu boju, Witczak wsłuchuje się w głosy w swojej głowie, Cyna próbuje się zdecydować, czy woli być Maksymilianem, i usiłuje poradzić sobie z tym, co zrobiła na Woli. Szokujące i brutalne wydarzenia z poprzednich powieści Lemberga, „Zasługi nocy” i „Patrona”, wywarły ogromny wpływ na teraźniejszość i budzą niepokój co do przyszłości. Witczak uczy się, jak być znowu sobą, a dla gliny to ciężki kawałek chleba żyć bez pracy i odwiecznego zgiełku panującego w pałacu. Cyna w końcu chciałaby być sobą, chociaż okoliczności ciągle jej w tym przeszkadzają (awruk!). Hif przejmuje dowodzenie, choć widać, że całym (wielkim) sobą tęskni za starymi czasami, gdy w pałacu był jeszcze Witczak. Pytanie tylko – czy kiedykolwiek znowu będzie tak jak dawniej?

Autor wykreował trzech policjantów z krwi i kości, którzy są we właściwym miejscu o właściwym czasie. Idealnie wpasowują się w rolę raz złych, raz dobrych, ale – co ważniejsze – zabójczo skutecznych. To takich stróży prawa chcielibyście spotkać na swojej drodze, mimo że nie zawsze stosują legalne metody i w większości przypadków nienawidzą papierkowej roboty. Ich sposoby działania i tory myślenia zapewniają warszawskiej policji płynność działania, a jednocześnie dostarczają im niebezpiecznych wrogów. Każde z nich musi się godzić z taką myślą i z wizją czyhających gróźb, idąc codziennie do pracy – tylko czy da się tak żyć? A może kiedyś nastąpi moment, w którym powiedzą „dość”?

Mateusz M. Lemberg to dusza humanisty w ciele człowieka po studiach medyczno-weterynaryjnych. „Mennica” to już trzecia część losów stołecznej policji. Na przestrzeni trzech książek losy bohaterów zmieniły się diametralnie, ale warsztat pisarza niezmiennie intryguje. Na myśl o takich książkach świecą mi się oczy i takich właśnie kryminałów nie mogę się doczekać. Ponad trzysta stron trzymającej w napięciu historii, pokazywanej oczami moich ulubionych warszawskich policjantów (w Hifie to ja się zakochałam!), którą czyta się jednym tchem, zupełnie zapominając o rzeczywistości. Zdecydowanie chcę więcej!

Marta Zagrajek

Mennica
Mateusz M. Lemberg
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Warszawa 2015

 

Recenzje poprzednich powieści Lemberga: "Zasługa nocy" i "Patron"

 

Udostępnij