Marcin Grygier
PROLOG
Ocknęła się. Była odrętwiała. Mimo wszechobecnego śniegu nie było jej zimno. Czuła tylko tysiące igieł powbijanych w każdy centymetr ciała. Spróbowała się ruszyć. Nic z tego. Jakby nagle przygniótł ją jakiś potężny ciężar. Dusiła się. Desperacko otwierała usta, aby wciągnąć do płuc ożywcze powietrze jak ryba wyrzucona na brzeg.
Gdzie ja jestem? Co się stało? Dlaczego nie mogę się poruszyć? Dlaczego nie mogę oddychać? Co jest, kurwa, grane...?
Dziesiątki pytań. I żadnej sensownej odpowiedzi.
Nie czuła, że drży. Nie czuła nic poza zapachem i tym przeklętym mrowieniem, potęgującym trwogę. Próbowała w myślach odtworzyć ostatnie wydarzenia, ubrać je w jakiś obraz, który mogłaby zidentyfikować. Jedyne, co pamiętała, to właśnie zapachy. Pierwszy był podobny do czegoś sztucznego, nienaturalnego. To była chyba guma. Jej woń mieszała się z nutą czegoś, co kojarzyła ze stacją benzynową lub warsztatem samochodowym. Olej lub inny smar wykorzystywany w pojazdach mechanicznych. Zaraz potem był odór spalin. Wcześniejsze, nieprzyjemne zapachy zastąpiło coś innego. Coś świeżego i zimnego. Tę ostatnią woń znała doskonale. Kojarzyła się jej z miejscem, które znała i kochała. Las. Zapach ośnieżonych sosen, metaliczne, przyjemnie drażniące nozdrza powietrze.
Z nieludzkim wysiłkiem uniosła głowę na tyle, aby stwierdzić, że rzeczywiście jest w lesie. To miejsce nie było jej obce. Rozpoznała je od razu. Znała je bardzo dobrze. Chwilę później przyszedł strach. Paniczny lęk. Przerażenie zwierzęcia złapanego w sidła. Wola przetrwania. Wyrwać się! Uciec stąd! Wrócić do domu.
Instynktownie wyczuła, że nie jest sama. Pierwszy odruch przyniósł ulgę. Sekundę później uzmysłowiła sobie, jak bardzo się myliła. Wydarzenia z ostatnich godzin klatka po klatce, jak w zwolnionym filmie, zaczęły wyświetlać się przed jej oczami. Po policzkach popłynęły łzy, by zmieszać się z brudnym śniegiem. Spod jej ciała zaczęła wypełzać żółta, parująca plama. Chwilę później nie było już ani strachu, ani buntu. Nie było nic.
ROZDZIAŁ 1
Lasecki był poukładanym człowiekiem. Takim z zasadami. Czarne to czarne, a białe to białe. Przez całe życie twierdził, że ustalony harmonogram dnia, tygodnia, miesiąca trzyma człowieka w ryzach i chroni od złego. Lasecki był przyzwoity. Lubił spacery. Długie, samotne wycieczki. Zabierał na nie psa.
Lasecki miał żonę. Od trzydziestu pięciu lat tę samą. Podczas nocy poślubnej, po hucznym weselisku, mocno zakrapianym pędzonym w okolicy bimbrem, kiedy nastała chwila skonsumowania świeżo przypieczętowanego związku, Lasecki zaniemógł. Pani Lasecka wczesnym rankiem wyraźnie i zdecydowanie przedstawiła mężowi swoją wizję ich pożycia. Pierwszym i najważniejszym punktem na liście zasad był alkohol, a konkretnie jego wyeliminowanie. Lasecki stroszył pióra przez jakiś czas, bezskutecznie usiłując udowodnić, że to on tu rządzi. Koniec końców, pogodził się ze swym losem, który, jak sam w duchu stwierdził, nie był taki zły. Lasecki żył pod pantoflem pani Laseckiej. Wraz z upływem lat pantofel stawał się coraz cięższy. Ich wspólne życie z roku na rok upodabniało się do piekła. Lasecka nie mogła się pozbyć uczucia zawodu. Powoli zaczynała sobie zdawać sprawę, że nienawidzi swojego małżonka. Nie spłodził syna ani córki. Nie mieli wnuków. Byli sami. Lasecka obwiniała go za wszelkie zło i nieszczęścia tego świata. Lasecki powinien był odejść lata temu. Zrobiłby to, gdyby miał jaja. Niestety był tchórzem. Nie odszedł. Zamiast tego po prostu wychodził. Brał psa i godzinami włóczył się po lesie. A las był ogromny. Rósł niedaleko domu Laseckich. W zasadzie to tuż za płotem.
Było niedzielne styczniowe południe. Niezbyt zimne, przynajmniej według wskazania termometru, ale wilgoć w powietrzu robiła swoje. Wysłuchawszy po raz setny litanii żalów żony, Lasecki założył ciepłą kurtkę i solidne, wodoszczelne buty, a później zawołał psa i wyszedł do lasu. Niebo miało brudnoszary odcień. Przy dodatniej temperaturze pierwszy w tym roku śnieg powoli się topił, przechodząc w mokrą bryję. Pogoda nie miała znaczenia. Ważne były cisza i samotność. Te dwie rzeczy las mu zapewniał.
Dwuletni posokowiec bawarski był psem wszędobylskim i pełnym wigoru. Podczas spaceru pokonywał kilkukrotnie większy dystans niż jego pan. Nierzadko zdarzało mu się też pognać za sarną i zniknąć z oczu swojego pana na kilkanaście minut. Tym razem jednak nie było ani sarny, ani innego leśnego zwierzęcia, a mimo to pies pognał na lewo od ścieżki. Nagle stanął, ujadając na coś zawzięcie.
Lasecki ruszył w jego stronę. Ciekawość przeważyła niechęć do brodzenia w głębokim śniegu. Odgarniając rękami gałęzie i nie bacząc na wpadający do butów śnieg, z mozołem szedł w kierunku szczekającego psa.
Przez chwilę nie wiedział, na co patrzy. Gdy w końcu się zorientował, na jego butach wylądowała cała zawartość żołądka.