Czasem warto przeczytać książkę o zabijaniu

Nie każdy thriller musi skupiać się na schemacie ofiara–szukanie mordercy–wyjaśnienie-zagadki. Owszem, schemat ten wciąż się dobrze sprawdza, bo zagadka zawsze sprzedaje się znakomicie, ale trzeba przynajmniej od czasu do czasu pewnej odmiany. Ot, na przykład wziąć mordercę za bohatera – a właściwie jeszcze nie mordercę, choć już człowieka przepełnionego zamiarem odebrania życia – postawić u jego boku tajemniczą femme fatale i rzucić ich w wir zdarzeń. Brzmi ciekawie? Owszem. A jak jest w rzeczywistości?

Czasem wystarczy naprawdę niewiele, żeby wszystko odmienić. Ted, bogaty biznesmen, czeka na samolot na lotnisku Heathrow. Aby zabić czas, zamawia w barze drink. I wtedy przysiada się do niego ona. Piękna rudowłosa kobieta przedstawia się jako Lily, zamawia alkohol, zaczynają rozmawiać. Gdy okazuje się, że ich lot jest opóźniony, drinków przybywa, rozmowa postępuje coraz bardziej, aż w końcu Ted wyrzuca z siebie to, co leży mu na wątrobie. Jego żona go zdradziła, minęło niewiele czasu, wciąż boli go to do żywego, wciąż nie potrafi pogodzić się z zaistniałą sytuacją. Odkrył to przypadkiem, ale co ma zrobić? Atmosfera, alkohol i fakt, że się nie znają, sprawia, że na pytanie Lily, co w takim razie chciałby zrobić, odpowiada: zabić niewierną żonę. „Myślę, że powinieneś to zrobić” – mówi wówczas rudowłosa kobieta. Ted staje nagle przed możliwością zemszczenia się na żonie, Lily zaś zgadza się mu pomóc. Ale dlaczego? Kim jest? Pytań przybywa, a wir zdarzeń wciąga oboje coraz bardziej…

Pomysł na tę powieść miał autor bardzo intrygujący. Szalona para, jakby żywcem wyjęta z filmu „Urodzeni mordercy”, mogła wiele zdziałać na psychopatycznym szlaku. Fakt, że Agnieszka Holland zdecydowała się nakręcić film na podstawie tej książki, też napawał sporym optymizmem. A jednak nie wszystko udało się tak, jak powinno. Po pierwsze więc, trzeba zwrócić uwagę, że mimo prób mylenia tropów i podsuwania coraz to nowych faktów rozwiązanie najistotniejszych elementów łatwo jest przewidzieć. Po drugie: czasem brak autorowi odpowiedniego wyważenia tekstu.

Na szczęście całość czyta się szybko, sprawnie i przyjemnie. Bo i wątek główny, i postać Lily ciekawią i angażują. Mocnych wrażeń także nie brak – seks, przemoc, brutalność. Styl jest lekki i przyjemny. Pisanie historii w pierwszej osobie, nawet kiedy zmienia się narrator, pozwala na lżejsze ujęcie tematu. Napięcia też nie brak. „Czasem warto zabić” to oczywiście powieść stricte popularna, nic z wyższej półki, ale czytelnicy oczekujący lekkiej, prostej lektury z dreszczykiem – książki w sam raz na wakacje – nie będą zawiedzeni.

Udostępnij