Za dużo w barszczu grzybów

To nie jest tak, że przeszkadza mi odbiorczo nadmiar zdarzeń. Nie jest tak, że przeszkadza mi nadmiar postaci (chyba że mowa o „Captain America 3: Civil War”, w którym tytułowej postaci brak, za to superbohaterowie mnożą się jak króliki na sterydach, wtedy owszem). I nie jest tak, że czasem źle znoszę nadmiar zbiegów okoliczności (co w telenowelowej komedii „Jane the Virgin” wcale mi nie przeszkadza). Po prostu twórczość kryminalna powinna być zbalansowana i nie epatować czytelnika chaosem, entropią czy obfitością zdarzeń pobocznych. Ten zarzut uczyniłam swego czasu względem duetu Hjorth-Rosenfeldt i uczynię go teraz w odniesieniu do „Konesera” autorstwa Joanny Opiat-Bojarskiej.

Kiedy protagonistami narracji czyni się dwóch bardzo różnych od siebie detektywów, mających odmienne temperamenty, potrzeby, ambicje, osobowości czy życie prywatne, naprawdę należy zastanowić się, jak niewiele trzeba, żeby zaburzyć perfekcyjną równowagę, wynikającą z takiego kontrastowego zestawienia. Duet Burzyński i Majewski to mieszanka wybuchowa, w dużej mierze wynikająca z odmiennych temperamentów i celów życiowych obu panów. Pierwszy to udomowiony, poważny żonkoś, drugi to skupiony na sobie bezczelny podrywacz. Obie postawy bardzo się w śledztwie przydają, a przyglądanie się, jak mężczyźni rozwiązują kryminalną zagadkę, sprawia ogromną przyjemność. Jednak dociążenie tej relacji pobocznymi wątkami i równie drugoplanowymi postaciami stanowi zbędny nadmiar i prowadzi w rezultacie do kiczowego omalże finału przypominającego w nagłym zwrocie akcji i demaskacji pewnego szczegółu zabiegi obecne w operach mydlanych. O ile jestem w stanie zaakceptować splecenie kryminalnej intrygi z aspektami obyczajowo-rodzinnymi, o tyle przekroczenie pewnych granic zbiegu okoliczności już mi miłe nie jest. Zbyt wiele grzybów w barszczu wbrew pozorom nie podnosi walorów powieści, lecz niepotrzebne rozmywa zasadnicze jej elementy. Kryminał to także nie sałatka, siec wątki owszem, można, lecz ze stosownym umiarem.

Opiat-Bojarska bardzo jednak sprawnie prowadzi narrację, starając się utrzymać suspens, a równocześnie prezentując perturbacje kilkorga bohaterów. Udał się autorce zwłaszcza pomysł wywiadu z gangsterem, jako żywo przypominający w stylistyce  „Rozmowy w toku”. Zabieg ten nie tylko urozmaica fabułę, ale też wspomaga procesy poznawcze i stanowi miłą odmianę po standardowych staraniach lokalizacyjnych.

Autorka bardzo też umiejętnie odsłania po kawałku kolejne części tajemnicy, przezornie konstruując poszczególne postaci zamieszane w rozmaite procedery. Jej bohaterowie są plastyczni, wyraziści, dobrze przemyślani. Poświadczają to także dialogi, prowadzone w sposób naturalny, z wdziękiem i werwą. Opiat-Bojarska to niezła obserwatorka, pisarka z dobrym warsztatem językowym i sensownymi pomysłami fabularnymi. „Konesera” czyta się więc jednym tchem, a jedyną jego wadą są wspomniane telenowelowe rozwiązania i nagromadzenia. Jeśli ktoś tak lubi – polecam.

Udostępnij