W pogoni za pieniędzmi

Mężczyzna i komedia kryminalna – to trochę zaskakujące połączenie, bo prym w tej materii, przynajmniej w literaturze polskiej, wiodą kobiety. Na księgarnianych półkach króluje wciąż oczywiście Joanna Chmielewska, ale pod szyldem „komedia kryminalna” można znaleźć kilka innych nazwisk, choćby Olgi Rudnickiej i Marty Obuch. Dlatego po powieść Alka Rogozińskiego „Jak cię zabić, kochanie?” sięgałam z dużą ciekawością – jak też mężczyzna poradził sobie w gatunku zdominowanym przez kobiety?

Kasia i Darek od kilku lat są małżeństwem. Ich miłość z biegiem czasu wygasła, teraz są właściwie dwójką obcych sobie ludzi. I byłaby to historia jak wiele innych – ot, kolejne małżeństwo, któremu się nie udało – gdyby nie to, że parę łączy pewien testament. Otóż odziedziczą grube miliony, jeśli w ciągu pięciu lat od śmierci testatora spłodzą potomka. Ten czas już prawie minął, dziecka ani widu, ani słychu, więc wydawać by się mogło, że pieniądze przepadły. Ale testament ma jeden haczyk: fortunę można odziedziczyć również w przypadku śmierci współmałżonka…

Powieść Alka Rogozińskiego od pierwszych stron obudziła we mnie dwa bardzo silne skojarzenia. Po pierwsze: ma dokładnie taki sam punkt wyjścia jak „(Nie)boszczyk mąż” Joanny Chmielewskiej. Obie książki zaczyna scena, w której żona postanawia zabić męża. Co prawda z innych pobudek, ale skutek ma być ten sam: zlikwidowanie przeszkody na drodze do lepszego życia. Ta tożsamość motywów nie byłaby jeszcze zarzutem – w takim wypadku moglibyśmy zarzucić plagiat wszystkim autorom kryminałów, wszak wszyscy piszą o tym samym – ale nieco ryzykowne jest rozwijanie tego samego pomysłu w tej samej konwencji. Na szczęście jednak Rogoziński robi to całkiem inaczej. Owszem, obie powieści to komedie – ale Chmielewska jak zwykle w swój niepowtarzalny sposób rozwija wątki obyczajowe, tymczasem „Jak cię zabić, kochanie?” dosyć szybko przeradza się w komedię sensacyjną, z dużą dawką akcji, emocji i adrenaliny. Podobieństwo obu książek pozostaje więc wyłącznie w punkcie wyjścia obu.

A drugie skojarzenie? To „Spadkobiercy”, improwizowany serial komediowy, będący parodią oper mydlanych (jeśli nie znacie – zachęcam, warto obejrzeć choć jeden epizod). W skrócie: to opowieść o rodzinie Owensów, a w czołówce Krystyna Czubówna przedstawia krótko występujące w każdym odcinku postaci. Rogoziński robi dokładnie to samo w swojej powieści. Ale jak zabawnie! „Adam Kowalski – ksiądz prowadzący podupadłą polską parafię w Los Angeles i mający nadzieję, że uratuje ją nieswoimi pieniędzmi”, „siostra Mary, siostra Alma – wyjątkowo specyficzne zakonnice z parafii księdza Adama”, „Jacek Pawulski – fantazyjnie uczesany, a właściwie nieuczesany, młodzieniec” – takie opisy (w mojej głowie czytane oczywiście przez Czubówną) sprawiły, że „Jak cię zabić, kochanie?” to jedna z niewielu powieści, o których mogę powiedzieć, że rozbawiły mnie od samego początku.

I już te dwa skojarzenia wystarczyły, żeby polubić tę książkę. Do tego wspomniana już sensacyjna intryga, która nie pozwala się nudzić, ciekawi (momentami aż nazbyt) bohaterowie i niezbędny w komedii humor. Czasami nieco wymuszony, przyznaję, ale jednak większość żartów trzyma poziom i jest po prostu zabawna. Ja tę książkę czytałam na plaży – i sprawdziła się idealnie. Nie wymagała wielkiego skupienia, rozbawiła, nie zmęczyła. Wiadomo, niektóre żarty są nieco gorsze, opisane zdarzenia są dalekie od wiarygodności, a zakończenie nie zaskoczy nikogo. Ogólnie jednak „Jak cię zabić, kochanie?” to udana powieść, która nie ma ambicji bycia czymś więcej niż rozrywką. I dobrze: takie lekkie, przyjemne książki są potrzebne czytelnikom. Zwłaszcza w wakacje!

 

Udostępnij