Pozory mylą

Brytyjskiemu pisarzowi Simonowi Beckettowi popularność wśród czytelników, nie tylko w jego ojczystym kraju, przyniósł cykl, którego bohaterem jest David Hunter – antropolog sądowy. Cykl ten znam i lubię – to przykład udanych, budzących sporo emocji thrillerów medycznych. Kiedy więc niedawno wydano nieznaną dotychczas w Polsce książkę tego pisarza, bardzo chętnie po nią sięgnęłam. „Zimne ognie” to jednak nie thriller medyczny, a thriller psychologiczny. Jak pisze we wstępie autor, jego celem było „napisanie porywającego thrillera o zwyczajnym życiu zamieniającym się stopniowo w koszmar”. Czy mu się to udało? Niestety, nie do końca.

Główną bohaterką powieści jest Kate Powell. Singielka, która pragnie mieć dziecko, postanawia więc skorzystać ze sztucznego zapłodnienia. Nie chce jednak, by ojciec jej dziecka był całkowicie anonimowy, zamieszcza więc w prasie stosowne ogłoszenie. Długo nie zgłasza się nikt. W końcu dostaje odpowiedź od Alexa Turnera, przystojnego, inteligentnego psychologa. Kate jest szczęśliwa, że jej plan się powiódł – aż do chwili, kiedy okazuje się, że Alex też ma swój plan.

Największą wadą tej książki jest jej główna bohaterka. Autor chciał chyba stworzyć obraz kobiety silnej i niezależnej, która pragnie żyć według ułożonego przez siebie planu. Tymczasem stworzył bohaterkę niezdecydowaną, histeryczną, momentami po prostu głupią, bo nie da się innym słowem podsumować podejmowanych przez nią decyzji i jej braku logicznego myślenia. Krótko mówiąc: dawno nie spotkałam w literaturze tak irytującej postaci jak Kate Powell.

Nie udało się też autorowi zbudować napięcia tak, by od pierwszych stron wciągnąć czytelnika i nie pozwolić mu się oderwać. Niestety, „Zimne ognie” miejscami po prostu nudzą. Największa w tym zasługa głównej bohaterki – śledzenie jej przemyśleń, od czego autor nie stroni, bywa nużące. A i czarny charakter jest jakiś taki… miałki. Zbyt dokładnie odrysowany od szablonu, by można w nim było odnaleźć coś interesującego.

Nie jest jednak tak, że powieść Becketta nie ma żadnych zalet. Autor sprawnie posługuje się językiem, dzięki czemu powieść czyta się łatwo i – mimo wszystko – całkiem przyjemnie odbiera. Jest w niej trochę emocji. Jakaś akcja też. Napięcie utrzymuje się na średnim poziomie. Ale czy „trochę”, „jakaś” i „średni” to słowa opisujące thriller, który nie pozwoli czytelnikowi oderwać się od pierwszej do ostatniej strony?

Warto też dodać, że czytelnik dostaje w swoje ręce uwspółcześnioną wersję powieści z roku 1997. Nie będę się wypowiadać na temat tego, czy uwspółcześnienie wyszło jej na dobre, bo nie znam pierwotnej wersji – ale powątpiewam w cel takiego zabiegu.  Czyż nie czytamy wciąż „starych” kryminałów i thrillerów, w których nie ma telefonów komórkowych, ba, nawet komputerów? Czytamy. I śmiem twierdzić, że niekiedy straszą bardziej niż te naszpikowane technicznymi nowinkami. Po co więc aktualizować historię, która i bez tego powinna wypadać przekonująco, bo nie we współczesnych elementach tkwi jej sedno?

Tym razem brytyjski pisarz zaserwował więc czytelnikom do bólu przeciętną realizację thrillera psychologicznego. Kto sięgnie po „Zimne ognie”, raczej się nie znudzi, ale też nie przeżyje wielkich emocji. Ot, takie czytadło na dwa wieczory – jedno z tych, które nieźle się czyta i o których po kilku godzinach się zapomina.

 

Udostępnij