Trop, którego nie było

Polski rynek wydawniczy nie jest zbyt przychylny dla wielotomowych serii thrillerów. Kiedy tylko kolejna taka pojawia się w księgarniach, szybko okazuje się, że otwierająca ją powieść wcale nie jest pierwsza w kolejności. Podobnie rzecz ma się z książkami Horsta o przygodach Williama Wistinga, które w Polsce zaczęto publikować od dziewiątego tomu. Potem doczekaliśmy się dwóch wcześniejszych, a wreszcie ostatniego, dziesiątego – czyli „Ślepego tropu” właśnie. Pierwsze sześć części póki co pozostaje niewydane. Ale jak to bywa z podobnymi seriami, znajomość wcześniejszych opowieści nie jest konieczna, by dobrze bawić się w trakcie lektury.

Wszystko zaczyna się od spadku. Młoda kobieta, Sofie Lund, po dziewiętnastu latach wraca do domu, którego obiecała sobie nigdy więcej nie odwiedzić. Domu odziedziczonego po swoim znienawidzonym dziadku, o którym woli myśleć per „Starzec”. Budynek nie wyróżnia się niczym szczególnym, poza jednym: w pewnym pokoju na środku podłogi znajduje się ciężki sejf, do którego ani ona, ani wynajęta ekipa sprzątająca nie potrafią znaleźć klucza…

Tymczasem śledczy William Wisting jest bliski zamknięcia sprawy, która od ponad pół roku nie doczekała się rozwiązania. Media nie zostawiły na funkcjonariuszach suchej nitki, chociaż ci zrobili co w ich mocy, żeby rozwiązać zagadkę zniknięcia taksówkarza, Jensa Hummela. Teraz jednak pojawia się nowy trop, który wcześniej przeoczyli, a który może pomóc wyjaśnić tę tragedię. Jedna z osób widziała bowiem człowieka, który opowiadał coś o taksówce w stodole. Wkrótce ów trop przecina się z innym – tajemniczą zawartością sejfu należącego teraz do Sofie Lund.

Trudno mi orzec, czy jest to szczyt pisarskich możliwości norweskiego autora, który niegdyś pracował na stanowisku szefa wydziału śledczego, jako że to pierwszy mój kontakt z jego twórczością. Ale muszę przyznać, że „Ślepy trop” to bardzo przyjemna lektura. Horst nie epatuje przemocą, nie jest brutalny, nie stara się szokować czy zadać czytelnikowi ból. Jego narracja, sposób prowadzenia akcji i prezentacja zdarzeń są wręcz wyciszone. Spokojne, delikatne, łagodne – a jednak autor potrafi zaciekawić i wywołać napięcie. Przy okazji pisarz prezentuje też realizm w przedstawieniu działania służb i pewien rodzaj konserwatywnego podejścia do tematu dobra i zła, pomimo oczywistych prób przełamania go.

Jak to wszystko się czyta? Bardzo dobrze, lekko, przyjemnie. Może sama zagadka nie jest zbyt skomplikowana, ale pozostałe elementy powieści nadrabia ten drobny niedostatek. Nie jest to oczywiście lektura dla miłośników brutalnych, ociekających krwią i pędzących na złamanie karku powieści, jednak wszyscy czytelnicy, którzy oczekują stonowanej rozrywki z dreszczem, na pewno się nie zawiodą, a Horst na dłużej zagości na ich półce.

Udostępnij