A kto by nie chciał ukatrupić męża?

…a już na pewno takiego, który nie odznacza się nieskazitelnym charakterem, za nic ma właściwą konduitę, żonę wyzyskuje jako darmową siłę roboczą, ewentualnie ładnie wyglądającą paprotkę, zaniedbuje życie rodzinne, nie ma czasu dla dzieci, jest pochłoniętym sobą karierowiczem, który ludzi traktuje przedmiotowo… Każdej by postało w głowie, że czas się pozbyć trutnia. Albo przynajmniej o tym pomarzyć, bo – jak wiemy – morderstwo to czyn karalny, niemoralny, grzeszny, itepe, itede.

Dla bohaterek powieści Olgi Rudnickiej „Były sobie świnki trzy” nie ma jednak takich przeszkód, które by im uniemożliwiły i planowanie, i wyobrażanie sobie niesympatycznych ślubnych w roli ofiar. Za jedną z piosenek z musicalu „Chicago” rzec by można zresztą, że panowie „sami się o to prosili” i na wszystko, co ich spotyka, zasłużyli w dużym stopniu. Oczywiście marne to usprawiedliwienie dla życzenia mężowi śmierci, jednak – co z kolei pojawiło się w jednej z powieści Stephena Kinga – trzeba uważać, czego człowiek sobie życzy, bo może się spełnić.

W powieści Rudnickiej te marzenia o padnięciu ślubnych trupem są pokazane z nieco satyrycznej perspektywy, co zdecydowanie odciąża mroczne zamiary trzech uwikłanych w nieszczęśliwe związki bohaterek. Humorystyczny wymiar narracji powoduje, że działania i plany pań pozbawione zostają piętna makabryczności, a losy ich współmałżonków przyjmować można z dużą ulgą i nieco mściwą satysfakcją, bo też i żony niewiele się do finalnych rozwiązań przyczyniły. Co innego zawzięcie planować, a co innego z zimną krwią wcielić ów pomysł w życie. Sam proces obmyślania zbrodni przez trzy przyjaciółki obarczone antypatycznymi mężami to czysta czytelnicza przyjemność. Rudnicka dosadnie, ale ze smakiem konstruuje skrzące się dowcipem dialogi, zręcznie wplata żarty słowne i sytuacyjne, pozwalając swoim bohaterkom a to wspinać się na wyżyny intelektualne, a to znów zaliczać  ich dolne granice. Autorka ze swadą i sporą sympatią opisuje poczynania trzech bardzo odmiennych kobiet, które pragną od losu czegoś więcej niż tkwienie w nierokującym na przyszłość związku. Oczywiście nie każdy musi od razu mordować, żeby uwolnić się od niechcianego partnera, jednak protagonistki „Były sobie świnki trzy” specjalnie wyjścia nie mają.

Powieści Rudnickiej nie obciążają jednak żadne feministyczne czy społeczno-obyczajowe konteksty, bo też nie jest to lektura bardzo serio. Rzecz jest po prostu stuprocentową rozrywką, utrzymaną w klimatach chick lit, czerpiącą z tej odmiany pełnymi garściami i interpretującą każdy jej element w sposób charakterystyczny dla literatury kryminalnej. Autorka doskonale wyczuwa granice tej konwencji, wplatając w fabułę wszystko to, co dla czytelniczek naprawdę przyjemne i przez nie lubiane. Niegodziwi mężowie ponoszą zatem konsekwencje swoich niecnych czynów, bohaterki odmieniają swoje życie, znajdują własną drogę i własny głos, w tle majaczą potencjalne romanse i nawet wywiezienie do lasu nie do końca martwej ofiary w celu zakopania jej w grobie wydaje się dość zabawnym detalem. Wprawdzie wciąż nie polecam morderstwa jako sposobu na wrednego męża, ale z pewnością polecam „Były sobie świnki trzy” jako wentyl bezpieczeństwa.

Udostępnij