Umownie wydzielany okres kinematografii, zawierający w sobie kilka autonomicznych prądów będących fundamentem dla późniejszego kina
noir. Wszystkie one wychodzą przede wszystkim z niemieckiego ekspresjonizmu , którego przeniesieniem na grunt amerykański były wariacje klasycznych horrorów z wytwórni Universal (
Dracula, 1931,
Mumia, 1932,
Niewidzialny człowiek, 1933). Równocześnie z nimi powstawały w Stanach pełne erotyki, barokowej stylizacji i mrocznego fatalizmu melodramaty Josefa von Sternberga (z kreacjami Marleny Dietrich, jako pierwowzoru kobiety fatalnej) –
Błękitny anioł (1930),
Shanghai Express (1932) czy
Diabeł jest kobietą (1935). To jednak jego film
Ludzie podziemi (1927), choć jeszcze niemy i z przewagą melodramatyzmu – stał się prekursorem kina gangsterskiego.
Za nim poszło trzech reżyserów, którzy wykorzystując pierwsze kroki dźwiękowe postanowili dosadnie skomentować narastającą wówczas
anomię społeczną będącą wynikiem Wielkiego Kryzysu - mowa o trzech prawodawczych filmach gangsterskich:
Małym Cezarze (Mervyn Leroy, 1930),
Wrogu publicznym (William A. Wellman, 1931) i
Człowieku z blizną (Howard Hawks, 1932).
To z tych trzech kierunków wykrystalizował się podczas II wojny światowej film
noir – z ekspresjonizmu biorąc mroczną estetykę, ze Sternberga melodramatyzm i fatalizm bohatera, z kina gangsterskiego zaś – sensacyjną fabułę i rys obyczajowy epoki.